Kendimden utanıyorum çünkü ses çıkarmıyorum. Aklım almıyor. Her gün hastanelik olan KOAH hastası biri her koşulda yardımına koşan eşine nasıl şiddet uygular? Kadın ölse de kurtulsam diye bakıyor ama adamı bırakamıyor. Adam hasta ama kadın daha çok hasta. Adam ölümle savaşıyor ama kadın şiddetle, kocasının sağlığıyla, ev işleriyle ve sessizlikle savaşıyor. Hem bedeni hem ruhu yara almış. Kendimden utanıyorum çünkü yardım etmiyorum. Yardım eli uzatan kişileri geri çevirmiş çünkü biliyor. Dönüp dolaşıp yine onun yanına gelecek. Adalete sığınmak onun için aptallık. Babamlara dedim, niye susuyoruz? Yardım etmiyoruz? İstemiyor dedi. Adam için istemediğini öğrenince şok geçirdim. Bana kalırsa gebersin. Ama işte kimi insanların yüreği dünyayı sarmalayacak büyüklükte. Ve kendimden utanıyorum bu kadar büyük yüreğim olmadığı için. Daha bir, iki yıl oldu teyzemi kocasından kurtaralı. Çocukları ilk başta babam yok çok rahatız deselerde zaman geçtikçe özlediler onu. Babasız büyümek nedir bilmem ama babam hastanedeyken çok iyi anladım yokluğunun verdiği boşluğu. Ve yine kendimizden utandım o çocukların boşluğunu dolduramadığımız için. Ben
Üç ay dayanamamışken o küçücük çocuklar nasıl dayansın değil mi ? Zor , hem de çok zor. Sanırım biraz saçmaladım. Bunu okuyanların da gününü mahvetmiş olabilirim. Sizlerden özür dilerim. Sadece içimi dökmek istedim. Umarım beni anlarsınız. Ve umarım o kadını kurtarmadığımız için arkamdan çok sövmezsiniz.
Hayırlı geceler❤️