benim gözüme uyku bile girmezken nasılsın acaba sen bu saatlerde ya da için rahat mı? sırf bi’ özür için bunları yaşamam ne kadar adil? yarım bırakılmam ne kadar adil? sokayım senin böyle özrüne dilemeseydin keşke hiç kurmaca yalan dolu sadece ve senin tanımın da bu. canı en çok yakılacak kart bendim muhtemelen gözünde ki seni affederek o kozu eline verdim. yeterince kullanabildin mi beni? alabileceğin her şeyi aldın mı beni yok edene kadar? o kadar saf sevmiştim ki seni yaşattıklarını görmezden geldim, beni hakettiğini düşündüm aptal yerine konulduğumdan haberim bile yoktu. eğlendin mi yeterince? onca ilgi nedendi peki çok acımasızca. her şeyinle sahteymişsin. tüm çabam boşa gitti, beni bi’ hiç gibi hissettirdin. şu muameleyi hakedecek son insan bile değildim ben o kadar canımı yaktın ki. gerçekten ince bi’ insan olduğunu düşünürdüm, beni nasıl bu kadar sevebilir diye düşünürdüm ama hepsi yanılmacadan ibaret. onca plan kurduk, gelecek düşündük hepsine ortak oldun ama sadece boşluktu bunlar. benim tek dileğim sendin, her planımda sen vardın sensiz bi’ şey düşünmedim, düşünemedim eksik geliyordu. senin hiç bir dileğinde yoktum ben, hiçbir şey de karşılıklı değildi. elimden geldiğince incitmeden sevmeye çalıştım seni. benim bildiğimin aksine hiç masum birisi değildin ya bu gerçekten çok acıtıyor canımı. beni desteklediğini sanarken arkamdan onlarca iş çevirdin. nasıl yüzüme gülebildin? düpedüz iki yüzlülük. ölene dek affetmeyeceğim, seni de yaptıklarını da. kaçarak değil de pişmanlıkla yaşa hayatını. baktığın her yerde, dinlediğin her şarkıda aklına geleyim. “o bana bunu yapmazdı” diyeceğin günü yaşayacağından da oldukça eminim. istediğin kadar vicdanını rahatlatmış ol yaptıklarının karşılığını alırsın, elbet bir bedel ödersin. eğer ki zamanı geri alabilseydim seninle hiç tanışmamış olmayı dilerdim.
