...ve karanlık içimdeydi. Kendimi bir trenin vagonuna bağlanmış ve hiç bilmediğim yerlere yol alırken buldum. Her saniye daha da hızlı gitmeye devam etti. Sessiz çığlıklarımı kimse duymuyordu. Yol aldığım tünelden çığlıklar yükseliyordu. Yardım çığlığı gibiydi, içtendi. Sanki birinin içten canı acıyordu. Sanki onun kalbini çıkarıyor gibiydiler. Kulağı sağır eden tiz çığlığı tüm tünel boyunca yayıldı. Kulaklarımı kapatmak istedim ama ellerim arkadan bağlanmıştı. Bu dayanılmaz sese katlandım. Fakat çığlık atanın aslında ben olduğumu anladığımda kendime acıdım. Kendime tarif edemeyeceğim kadar acıdım. Ve içimdeki çaresiz, sıkışmış ruha bir soru sordum.
"Sen kimsin?"
Gözlerini bana çevirdiğini hissedebiliyordum. Bana ters ters bakıyordu. Yüzünde yavaşça yayılan rahatsız edici bir gülümseme vardı. Ve tamamen bana baktığında ağzından tüylerimi ürperten o kelimeler döküldü.
"Ben senin içindeki şeytanım!"
