Odamda, karanlığın kör noktasında; gökyüzünün yansıdığı koca okyanusta ruhumun cansız bedenini cesur düşüncelerle fakat bir o kadar da korkak gözlerle arıyorum. Bedensel varlığını hiçe saymış olan ruhumun intiharı fiziksel olarak görüşümde var olmasa da soğukluğu bir nefes kadar yakınımda, oturduğum soğuk zemin gibi hissiyatı sinirlerime işlemiş vaziyette. Git gide gözlerimdeki korku bedenimi sarıyor, her sanisede ruhumun cansız bedenini görme fikrinden bir adım daha uzaklaşıyorum. Sâhi; neden intihar etmişti? Onu bu düşünceye iten neydi? Üzülüyordum ona, oysaki hissetmesi gereken bir çok acı, aynı şekilde birçok sevinç vardı insanların lanetlediği koca yeryüzünde. Nefes almayı denedim amma velâkin ruhumun eksikliği bu isteğimi engelledi. Bir korku daha sardı bedenimi. Ruhum kendi elleriyle canına kıydıysa, bedenim niçin hâlâ varlığını sürdürüyordu? Tanrının benim aleyhimdeki düşüncesi neydi? Karmaşık düşüncelerde kaybolan zihnim, kıyıya vurmuş olan ruhumun cansız bedeni üzerine odaklanıyor, yavaş yavaş cesedin üzerinde var olan morluklardan, cansız gözlerindeki dönük bakışlardan buna neyin sebebiyet verdiğini idrak ediyordu. Sonunda anladım. O intihar etmemişti. Onu bu hale ben getirmiş, çaresizce intihara ben sürüklemiştim. Çoğu insanoğlu gibi bende kendi ruhumun katili olmuştum.
