fzulal
Haksızın yanında durup onu savunsan da suçlu olan sen oluyosun. Kendi fikirlerini söyleyemezsin , biri sana ya da başkasına laf edince karşılık veremezsin, sana diğer insanlara karşı saygısız olsa da saygı duymalısın, yanlış yapamazsın, diğerleri insan sen insan değilsin, hata yapamazsın, başkalarının çocuğu çocuk ama sen o zaman çocuk değildin. İnsanların her hareketine bakıp ona göre davranırsan yalnız kalırsın kimse kalmaz. Başarılı olmak zorundasın. Eğer ebeveyinlerinin istediği gibi davranmazsan yetiştirilememiş oluyorsun. Hiçbir şey yapmamana rağmen insanlar soğuyor, nefret ediyor. Kendini başarısız hissediyorsun. Her şeyden sığındığın kendi dünyan var. Kolay kolay ağlamam ama ağlamaya başlayınca da saatlerce sürebiliyo. Yıllar önce olmasına rağmen bazı olayları hatırlayınca kalbimde o ağrı oluyor. Yeni yaşanan şeylerde de o his oluyo. Kalp kırılması soyut bir olay değil somut bir şey, hissedebiliyosun çünkü. Tam noktasında kırıldığını anlıyosun. Ama kıranlardan bir özür bile gelmiyor. Ama sen hatalı olmamana rağmen yine de özür dilersin. Yalnız birini gördüğünde onu anlarsın. Dış görünüşünden dolayı dışlanan, dalga geçilen o küçük çocukları anlarsın. Kendi küçüklüğüne hele... Keşke küçüklüğüm karşıma gelse de ona sarılsam sıkı sıkı kollarımda ağlamasına, yaşadıklarını anlatsa, onu öpsem , öyle olmadığını, mükemmel biri olduğunu asıl pisliklerin onlar olduğunu söylesem. Keşke bazı olaylar hiç yaşanmasaydı. Enerjimi gereksiz insanlara harcamasaydım.
fzulal
@fzulal Gücümü üzmeseydim. Başarısız olmasaydım. Stres olduğumda kalp atışlarım hızlanması, bacağımı sallamam, gözümün dolması, sesimin titremesi, ellerimin terlemesi, saçlarımın dökülmesi, dişlerimi sıkmam. Keşke küçükken öyle olmasaydı keşke o enerjimi koruyabilseydim. Keşke ben bi hata yaptığımda birileri arkamda dursaydı. Ya da keşke ben insanların iyiliğini düşünüp konuşmasaydım. Keşke bencil biri olsam diğerlerini umursamasam. Keşke sesim fiziğim istediğim gibi olsa. Keşke tam anlamıyla yakın bir arkadaşım olsa. Keşke her ilgi verene kendimi kaptırmasam en sonunda da kalbim kırılmasa. Keşke rahat rahat ağlayabilsem. Ergenim diye duygularım önemsemiyor. Küçükken de küçüğüm diye önemsenmiyordu. Büyüyünce de büyüğüm diye önemsenmeyecek. Beni kimse önemsemiyor. Önemsenmeyeceğim de. Önemli biri değilim. Beni seven yoktur olacağını da pek sanmıyorum. Kahrıma katlanamaz kimse herhalde. Karşılıksız sevilsem keşke. İleride anne olursam çocuğumu kendini savunabilmeyi öğreteceğim. Çünkü ben kendimi savunurken boğazım düğümleniyor, gözlerim buğulanıyor, stresten ellerim soğuyo bacağım ve tüm vücudum titriyo, ağlayacağım zaman dudaklarım titriyo. Benim çocugum öyle olmayacak inşallah. Eğer çocugum beni savunursa ona teşekkür edeceğim. Kendi ailemden ilgi görmediğimden değil ama küçük çocuk olduğum için fikirlerim önemsemiyor. Seviyolar beni ama kusurlarımı da yüzüme vuruyolar. Yazsam daha çok şey var da bu kadarı bile fazlasıyla beni üzdü
