adın kavuşmak olsun... çıkamıyorum içinden. halil'i de anlıyorum, ali'yi de... halil'ime çok üzülüyorum, babasının kalbinin kaldıracağını bilse, o evden gülali'sine kavuşmak için çıktığı gün babasının cenazesinin çıkmayacağını bilse, ah bir bilse, acıtır mıydı hiç kıvırcığını? peki ya ali'm, gülali'm... halil'i yakacağım diye uğraşır mıydı hiç üstelik onu yaktığından çok kendi ateşini harlarken? halil de biliyor ali'nin gerçekleri öğrendiğinde içinin burukluğunun geçmeyeceğini, şu an hissettikleri geçer de, onu terk etti diye halil'i affeder de, kendisi bile isteye bir canı alamaz. ah ulan, dert tasa sahibi oldum. kalbimin en derinine halil ibo ve kıvırcık ali'min hikayesi kazındı. silsin silebiliyorsa hayatın sillesi de göreyim