Nasıl hissediyorsunuz? Ben çocukluğuma dair birçok anı elimden alınmış ve bir daha asla o anılara ulaşamayacakmışım gibi hissediyorum. Onu tanıdığımda 11 yaşındaydım, şimdiyse 24. Çocukluğum, ergenliğim, gençliğim onunla geçti ve şimdi o yok. Ebeveynlerimin gençlik çağlarında dinlediği/izlediği kişilerin vefat haberleri çıktığında yüzlerinde oluşan buruk ifadeyi görünce hep düşünürdüm, acaba ilerde ben böyle bir haberle karşılaşırsam ne yaparım, diye. Büyük ihtimalle birkaç damla yaş düşer gözlerimden, sonra hayatıma devam ederim gibi düşüncelerim vardı. Buradaki 'ilerde' ifadesi çok çok ileriydi. 50-60 yaşlarımda almayı düşündüğüm bu haberi şimdi almak büyük bir hayal kırıklığı, yoğun bir ağlama isteği ve bolca boşluk benim için. Ağlamak dışında elimden bir şey gelmiyor. İsmi her geçtiğinde gözümden akmaya başlayan yaşları engelleyemiyorum. Tek isteğim dünya üzerinde bulamadığı huzuru ve mutluluğu şu an olduğu yerde bulmuş olması