Galiba aşık oluyorum ya da oldum bile, bilmiyorum. Bugün yine onu gördüm. Aynı otobüsteymişiz. Ben arkadaydım, o da önlerdeymiş. Bir durakta durduk, daha sonra da bir baktım ki arka kapıya doğru o geliyor. Onu görünce şok oldum. Daha doğrusu olduk. Ayça da yanımdaydı, o da bayağı şaşırdı. "Kader," dedi. Belki de gerçekten de kaderdir. Bu kez tesadüf değildir. Uzun zaman sonra, ama bayağı uzun bir süre sonra... Kalbimin heyecandan ve mutluluktan hızlandığını hissettim. Sanki eskisi gibi midemde yeniden kelebekler uçuşmaya başladı. Çok güzel hissettirdi. Yıllar sonra böyle hissetmek... Bilmiyorum, o hissi tarif bile edemiyorum. O kadar çok güzeldi ki... Bu hissi özlemişim. Hem de çok özlemişim. Tek bildiğim bu ve evet, sanırım onu seviyorum. Seviyorum...
