a

benim yağmurumda gezinemezsin üşürsün
          dağıtır gecelerim sarışınlığını
          uykularımı uyusan nasıl korkarsın,
          hiçbir dakikamı yaşayamazsın…”
          

Kaybettiğin yerde bekleme, güçsüzler öyle yapar. Sana kapanan kapıyı bir daha çalma, Kapanan kapıyı acizler çalar. Unutma ki bu aşağılık dünyadasın; Kötülüğü baştacı edip iyiliği çılgınlık sayan dünyada. Şunu iyi bil ki; şeytan da kutsal kitaplardan örnekler verebilir. Ve cehennem boş, şeytanların hepsi burada… Her düşünceni dile getirme, Sana yakışmayan hiçbir düşünceyi hayata geçirme. Samimi ol fakat basit davranma. Huzur ancak gökyüzünde vardır… Biz ise yeryüzündeyiz. Utan ey çağ! Soylu insan yetiştiremez oldun. Arama boşuna bulunmak istemeyeni. İnsanlar göründükleri gibi olmalıdır, Eğer değillerse… Hiç görünmesinler daha iyi. Kader mi aşkı kovalar, yoksa aşk mı kaderi? Kimseler çözemedi bu bilmeceyi… Hoşçakal, değerin çok yüksek, Tutamam seni… Sen ancak görenleri seversin, bense körüm… Sen ne kadar kalsan da geliyorsun benimle… Ben ne kadar gitsem de kalıyorum seninle. Öğret bana nasıl unutulur düşünmek? Oysa benim ruhumda savaş var. Durmadan ölüyor içimdeki insanlar. Boğ kendini yüreğim; dilimi tutmam gerek
          
          
          
          

Başkasıyla gelen mutluluk, başkasıyla gidecektir!''

Yine de en çok çiğ damlası, en sessiz gecede düşer, bilirim.

İnsanca olan hiçbir şey çok ciddiye alınmaya değmez; yine de...
          Platon

İnsan unuttu mu iyileşir çünkü.

Benim hayalimdeki aşk, iki insanın birbirini sahiplenme duygusundan çok daha öte bir şey.

İnsanca olan hiçbir şey çok ciddiye almaya değmez; yine de...

Eğer öldürmek için bakışlar yeterli olsaydı çoktan ölmüş olurduk.

"Bu ağacı ellerimle sallamak istesem, sallayamam. Oysa bizim görmediğimiz yel, onu dilediği gibi üzer ve eğer. Bizi en çok, görünmeyen eller eğer ve üzer.’’