Gece

Belki de çok abartıyorumdur. Belki de ben haklıyımdır. Senin için sadece bir takıntıyımdır. Ama sen de dedin. "Sevince sen de çok seviyorsun. O yüzden uzak duruyorsun değil mi? Biri canını yaktı değil mi?" Seni dikkate almadığımı sanarken her cümleni ezbere biliyorum. Hiç kızmadın bana bir kere bile. Ama kırıldığını biliyorum. En çok da " ben sana kıyamazken birilerinin canını yakması zoruma gidiyor," dediğin gün. Omzunda başkası için yattığımı bile bile "unuttururum," demiştin. "Yaralarını göstersen sararım, ama onu bile çok görüyorsun," dediğinde seni manipüle etmekle suçlamıştım. Hepsi için özür dilerim. Son kere olduğunu bile bile sarılamadığım için. Şu lanet olası duvarlarımı indiremediğim için. En çok cesaretime hayran olduğunu söylerken aramızdaki tek şeyin korkularım olduğunu söyleyemediğim için özür dilerim. Hep kırarsın diye senden kaçtım ama keşke kıran sen olsaydın. Çünkü sen öyle bir adamsın ki, ben kırılmayayım diye defalarca parçalandın. Ve teşekkür ederim sana. Ben hayatım boyunca, birgün beni sevmesen bile bu kadar sevildiğimi unutmayacağım. "Döndüğümde sever misin beni? En azından sevgime inanır mısın?" dediğinde kendimi hiç bu kadar kötü insan gibi hissetmemiştim. Buna rağmen "Olsun ben sana inandıracağım," dedin. O zaman bugün diyeyim. İnandırdığın gün o duvarları kendi ellerimle parçalayacağım. Şimdi aramıza şehirler, ülkeler, seneler girecek. Olsun, ben alışkınım sevdiklerimin uzakta olmasına. Korkma ayrıca unutmam seni. Dediğin gibi "unutulacak biri değilsin ki unutayım." Çok uzattım belki de. Ama biliyorum dinlersin sen. Birgün belki de her şey güzel olur yüzüne karşı söylerim. O zamana kadar sana diyemediklerimi buraya bırakırım. Ha bir de sana söz verdiğim gibi döndüğünde beni hedefine ulaşmış güçlü kadın olarak göreceksin. Benim de senin yapabileceklerinden şüphem yok. İyi ki, varsın güzel adam. Bana yaşattığın her şey için binlerce kez teşekkürler Binlerce kez hoşçakal

Bu satırları yüzüne karşı söyleyemediğim için bir köşede kalsın diye yazıyorum. Döneceğim dedin, döneceğim ve yine sana geleceğim. Sen sözlerini tutarsın hep. Ama hayat ya olur da akına kapılıp başka sahillere düşersek, belki de bir şekilde sana ulaşır bu yazı. Abartma dedim ya bence abartmalısın. Drama yapma dedim ya bence en çok sen drama yapmalısın. Çok duygusalsın dedim ya, o duygularını sadece bana gösterdiğini biliyorum. "İnanmıyorsun değil mi bana?" dedin dün. "İnanmıyorum," dedim sadece. O kadar güzel seviyorsun ki, beni bir insanın bir insanı bu kadar seveceğine inanamıyorum diyemedim. "Soğukkanlı olup benim için üzülmemen içimi rahatlatıyor," dedin. Şuan sana ördüğüm duvarların arkasında ağlıyorum diyemedim. Keşke diyebilsem. Keşke kalbini defalarca kırdığım için özür dileyebilsem. Özür dilerim sevgine inanmadığım için. Her fırsatta seni soğutmaya çalıştığım için. Gerçi işe yaramadığını söyledin her seferinde.. 

Kara devler, ölçüleri normal insanlardan büyük canlılardır. Ancak kara ismini kalplerindeki kötülükten alırlar. Öylesine karadır ki, kalpleri vicdanlarını da köreltmiştir. Onlar kendini diğerlerinden daha üstün sanarlar ve beyaz kalplerle beslenirler. Masum canlar onlar için vazgeçilmez bir öğündür. Empati yeteneğinden mahrum oldukları için oldukça tehlikeli canlılardır. Malesef ki, günümüzde toplum içinde giderek fazlalaşıyorlar. Onlardan korunmanın tek yolu bilim ve sevgidir. İkisinin de kara devler üstünde ezici bir etkisi vardır. Onları temizlemedikçe beyaz kalplere çöküyor mahvediyorlar. Nur içinde yat Firengiz.. Sana söz hepinizin hesabını soracağım! Her nerde olursam olayım kanımın son damlasına kadar adalet için savaşacağım! Kara devlerden korkan küçük kız için, annesiz kalan çocuklar için, eğtimi elinden alınan kız kardeşlerim için! Bunlar birgün lafta kalırsa ilk bana ar olsun! Savaşmalıyız kılınçla değil bilimle, sevgiyle, biz kadınız bir çağı başlatıp bitirecek canlılarız. Bu kara çağı da kapatalım. 

Öyle bir görünmezlikti ki, onunki şuan ölse cesedi soğuyana kadar kimse fark etmeyecekti. 

Her şeyini kaybettiğin gün tekrar ulaş bana.

Bir şeyler yazmak istiyorum ama aklımdaki şeyi tamamen doğru şekilde yazmak için önce çok okumam gerek diye düşünüyorum. Ama az önce bir kitapta "hikayenin yazım stiline odaklanmak, hikayenin kendisinin odaklanacak bir noktası olmadığını gösterir," tarzında bir cümle gördüm. Hangisi uymam gerekiyor, yazmayı gerçekten devam ettirebilir miyim bilmiyorum. Ama tek bildiğim kafamdaki sesler, senaryolar doldukça buraya gelip belleği boşaltacağım.

Şu 22:22 olayı ne tam bilmiyorum ama bildiğim tek şey sürüden olup duygularınızı bir güne sığdırmaya çalışmayın. Aşka inanmam ama böyle bir duygu varsa bile bir günle sınırlanacak bir şey olmamalı. Her ne kadar bunu kimsenin okumayacağını bilsem de, içimdeki her kese nasihat veren yaşlı kadını durduramıyorum. Ama yıllar sonra bunu sürü olmayan, toplum olan cevherlere de diyeceğim. "Sevmeye kendinizden başlayın. Yetişkin olma yolunda ilk adımlarınızı atarken ilk hayatın anlamını, aşkı, duyguları aramayın. İlk "Ben aslında kimim?" diye sorun. Etrafınızdaki yetişkinlere bakın. Eminim hepsinin gençken "dünyayı kurtarmak" yada "dünyayı değişmek" hayalleri vardı. Peki kaçı sürüden olmaktan kurutula bildi? Halbuki kainatın mucizelerinden biri olan "akıllı insan" sürü halindeki hayvanlardan farklı yaşamıyor. Her kes aynı şeyi yiyor, aynı şeyi giyiniyor, aynı şeylerden zevk alıyor, hatta aynı düşünüyor. Bu durum sadece korkunç. Ama aslında ne kadar farklılar bir-birlerinden. Hepsi bambaşka bir hikaye, bambaşka dünya. Evet dünya! Hatta hep söylediğim gibi her insan bir evren! O yüzden dünyayı değişmek çok kolay. İlk kendi dünyamızı değişirsek neler olacağını düşün! Bir saat fazla okuyunca küçük dünyamızın ne kadar değiştiğini göreceksin. Ey insanoğlu, senin dahili evrenin yaşadığın evrenden daha büyük! Bunu ne zaman farkedeceksin? 

Sen bile bana lanet gözlerim kadar ihanet etmemişsindir

Benim hikayeye de göz atarsan sevinirim. Belki hoşuna gider. Bu arada ismin ne?

Merhaba