Eskiden, -koskoca 8 ay önce- hep beraber ağlardık seninle, daha doğrusu ben seninle. Beraber gülerdik beraber çalışır beraber mutlu olurduk ama artık ben sen sustuğunda konuşmuyorum. Konuşamıyorum, sessizliğinin altında eziliyorum. Nefesim daralıyor. Eskiden seni gördüğümde içime mutluluk hissi gelirdi. Ve ben, evet evde hiç gülmeyen ben senin yanında mutluluk hissi ile yerimde duramazdım. Düşünüyorum da affeder misin beni? Affetmezsin. Ben gururlu değilim, sadece senin beni ne kadar önemsediğini görmek istedim ama sen, beni hiç önemsemiyormuşsun. Lütfen, eski dostum, lütfen beni affet. Çünkü benim hatalarım daha gün yüzünde ne kadar senin hataların canımı yaksa da, ben senden -biliyorum, geceleri düşünüyorsun- binlerce kez özür dilerim.