İnsanoğlu nice zamandır kendisine emanet edilmiş olan bu kısa hayatı kutsal bir amaca adamak yerine kutsal saydığı insanların yoluna heba etti. Biz insanların kim için yaşadığı belli değil. Sorarsanız cevap hep “kendim için yaşıyorum tabiki.”dir ama bu cevap kalbimizden değil dilimizden sözlere dökülmüş basit bir yalandan ibrarettir. Oysa söyleyin kalpten gelmediği sürece sözlerin ne değeri vardır? Kalbimiz bağıra bağıra inkar ederken kendimiz için yaşamadığımızı, hangi cürretle söyleriz bu yalanı! Hayır efendim. Bizler bağlanma duygusuyla yanıp tutuşan ruhlarız. Yalnızlık insan olmanın gereklerini yerine getiremez. Hafif kalır, boş kalır. Bizler aşkı yaşamak için yanmaya daha dünden hazırız. Son nefesimizi verene kadar ya aşktan yanıp küle döneriz yada aşka küsüp yüreğimizi sökeriz. Size aşka küsenlerin safından sesleniyorum ben. Hani önce kendini aşk ateşine atan sonra aşk cennetinin keder cehennemine döndüğünü gören insanlar var ya işte onlardan içinin ateşi yanan birisi olarak sesleniyorum. Bu nasıl tarifsiz bir acı, nasıl bir ağrıdır sol yanımdaki! Size ne kadarını anlatsam fayda bana, konuşmasam daha da deler içimi bu keder. Dışarıda dünyanın en güleç en neşeli insanıyım ama içinde kor ateşler yanar. İşte şimdi beni tanımaya başladınız. Ben Gecenin Nazlı Baykuşu, ruh mitolojisinin kederler prensesi…