Bal'

Uyku ne kadar güzel, öyle değil mi? Sanırım uykuya bağımlıyım. Herkesten daha çok. Göz kapaklarım fırsat bulduğu her an kapanıyor. En sevdiğim özelliğim çabuk ve çok uyuyabilmek olabilir sanırım. Dert yok bir şey yok. Sorumlulukların yok uyurken. Zihnini meşgul eden o kalabalık sesler birdenbire susuveriyor. Tam da benim sevdiğim gibi ışık da yok oluyor, göz kapakların sana karanlığı getiriyor. Ama uyanmak da gerek ki uykuyu özleyebilelim, özledikçe daha çok sevelim, daha güzel gelsin. 

Hayatlarımıza birileri giriyor ve sonra gidiyor. Bu her zaman böyledir ve gayet normal. Ama bu kadarı... Fazla değil mi? Bende daha mı fazla giden insan sayısı yoksa sizin de gelmemeye gidenleriniz var mı? Bir gün bizi de bırakmayacak insanlar olacak mı ki? Çok fazla kaybettik, çok kaybolduk, çok düştük. Hayat bizi bir salladı ki ayakta kalamadık. Peki ne zaman kendimize geleceğiz? Belki kendimize gelirsek, bize de gelirler; değer verecek, bizi bırakmayacak insanlar. 

Ve biliyor musunuz? Bugün bir şey fark ettim. Hani herkes karanlıktan korkar ya, ben ışıktan korkuyorum. Kapatalım ışıkları, gece olalım. 

Bundan sonra sürekli bir şeyler yazacağım. Korkup da sessizliğe sığındım ama sessiz değil ki burası. Herkes konuşuyor sessiz olan tek benim. Kelimelerimi içime atmaktan kimsenin beni dinlememesinden kafayı sıyıracağım. 

Bir şeyler yazmak istiyorum, bir şeyler yaşamak istiyorum artık. Sessizce bu dünyadan yok olup gitmek istemiyorum ben. Varlığım bilinsin istiyorum ama bilinmek bir o kadar da korkutucu geliyor. Sevmek istiyorum ama seveceğim kişiyi bulamıyorum. Herkes yıldız ama ben Ay'ı istiyorum. Gece'nin bi Ay'ı olsun.