Selam kendime yazmaya geldim, uzun zaman sonra. Bok gibi hissediyorum, mutlu gibi davranmaktan, hayattan, güvenmekten, kırılmaktan her şeyden o kadar yoruldum ki. Yıllarca konuşabilirim sanıyordum hayat enerjim hiç bitmez gibi geliyordu, yanılmışım. Günlerdir uyamıyorum, konuşmak istemiyorum, yürümek, yemek yemek hiç bir şey yapmak istemiyorum. Hüzünlü şarkıların melodileri arasın da kaybolmak, tek yaptığım şey bu. Çevrem de kimsem kalmadı herkes gidiyor. Kafam o kadar dolu ki neyi düşünmem gerek onu bile bilmiyorum. Hayatım da ki insanlar normal şekilde gitmiyor...geri gelme şansları kalmayacak şekilde gidiyor. Annemi çok seviyorum, kokusu olmadan uyamıyorum hâlâ 3 yaşın da ki bir çocukla ilgiler gibi benimle ilgileniyor. Uyutuyor...annem hakkını ödeyemem. Şuana kadar yaptığım her şey için affet beni. Meleğim benim. Bir sen kaldın yanım da, bir sen anladın beni. Canım hâlâ çok acıyor, kalbim ağrıyor anne. Dizlerine yatsam okşasan saçlarımı, ağlamama izin versen. Dinleyip yol göstersen bana. Bu gün saçlarını tararken o kadar güzel bir huzur ile doldum ki... Anne sakın gitme lütfen. Sen gidersen ben dayanamam. Ölürüm yok olurum, bitterim ben anne.