içimde bir şey var anlatamadığım, anlamlandıramadığım..
bir boşluk sanki büyüdükçe büyüyor.. içine çekiyor çıkmak istiyorsun çırpınıyorsun, çırpındıkça daha da dibe batıyorsun.. çare arıyorsun ama çabalar boşuna, yollar çıkmaz sokak kalbimi hissetmiyorum artık.
her şey herkese göre basit, bi ben mi bu kadar anlamın içinde boğuluyorum.
bir ben mi bu kadar ince düşünüp gittikçe inceliyorum hayattan..
ellerim üşüyor.
ısıtamıyorum ellerimi, sarıp sarmalayamıyorum.
gülmek istiyorum, eskisi gibi.
her şeyin geçeceğine yine toz pembe hayaller kuracağıma inanmak istiyorum.
ama sonra bir bakıyorum her şey gerçek.
o kadar gerçek ki hayaller artık acı veriyor.
gerçeğe o kadar saplanmışım ki hayalin ne demek olduğunu unutturmuşum kendime.
eskiye dönmek istiyorum.
tekrardan inanmak istiyorum, tekrardan göğe bakmak tekrardan yaşamak istiyorum.
ama yapamıyorum, yaşadığım tüm kırıklıklar kanatıyor her yanımı, dikiş tutturamıyorum içimde.
hatırladıkça daha da kanatıyor.
kanattıkça daha da boğuluyorum.
sahi geceler içimizin karanlığını yansıtmak için mi varlar.
