m

aynı zamanda sevdigim her insanın guven duydugu biri olmak beni o kadar mutlu ediyorki ama guven duyup sıkıntılarını anlatmalarındansa hic guvenmeyip sıkıntı cekmemelerini yeglerdim

kolay kolay insanları sevemiyorum. sevdigim zaman ise cok seviyorum. huznunu, sevincini her seyini benimmis gibi sahipleniyorum ama elimden baska bir sey gelmiyor ve bu durum beni cok uzuyor

bir adamın her kitabı mı guzel olur

boyle olsun istemezdim

ben bu derdi yıllardır sırtımdan atamadım. omrum boyunca devam edecek bu ve her zaman sırtımda bir yuk olarak kalacak. yukum hafifledi fakat hic bir zaman sırtımdan inmeyecek ve ben istesem de istemesem de bunu kabul etmek zorundayım. hissizlesmem gereken bir yuk bu. kimseye anlatmamam gereken ve benimle mezara kadar gelecek bir yuk

uykuda kaldıgım ve vedana bir cevap veremedigim icin ozur dilerim. beni asla unutmayacagını hep aklında oldugumu biliyorum. inan sen de benim icin oylesin. gozlerimden yaslar aka aka yazdım hepsini. gozumden yas akmayan tek bir kelime olmadı. eksigi vardı fakat fazlası yoktu. sana ne yazsam az gelir. biliyorum bir daha asla senin gibi birini tanımayacagım. en az beyaz bir sayfa kadar temiz ve guzelsin. icim rahatlasın diye yazmıstım cunku dedigim gibi kalbimde yerin o kadar buyuktu ki artık sıgmıyordu, sıgdıramıyordum. daha fazla icimde tutamazdım seni. simdi cok mutlu ol istiyorum. yasadıgımız butun imkansızlıkların cefasını en cok sen cektin simdi hayatına birini alıp sefa surmeni o kadar cok isterim ki. yemin ederim sana asla dargın kalmam cunku sen guzel olan her seyi hak ediyorsun. seni cok cok cok seviyorum guzel bebegim benim. kalbimde solmayan en guzel cicek sen olacaksın sonsuza dek

gidecegi gece son kez konusmak istedi. yuz yuze konussaydık yapamazdı. telefondan yapalım dedim. o gece son kez konustuk hem de sanki gitmeyecekmis gibi. o kadar mutluydum ki sonra salak gibi uykuda kaldım konusma ortasında. sabah ezanı daha okunmadan. sabah ezanı okunmadan uyumazdım ben asla ve o sabah ezanından korktugumu bildigi icin her gece benimle sabahlardı. o gece ilk kez ona ihtiyacım olmadan uyudum. isteyerek olmadı. tesaduf muydu bilmiyorum ama sanki onun gidisini ve onsuzda yapabilecegimi biri bana ogretmek ister gibiydi. uzerime tum dertlerim bir anda cokmus ve onun yorgunlugu ile uykuda kalmıs gibiydim. o gece sabaha kadar benim nefes seslerimi dinlemisti. uyandıgımda fark ettim. 6 saat boyunca aralıksız dinlemisti beni. tek fark ettigim bu degildi. bana yazdıgı o uzun metni asla unutamıyorum. aglayarak yazdıgına o kadar eminim ki. kendimi uzmemem icin yazdıgı o guzel sozleri asla unutamıyorum. “sevgilim” diye baslamıstı veda cumlesine. ilk ve son kez o kelimeyi kullanmıstı bana. siir yazardı benim bebegim. beni yazdıgı siirlerinde yasatacagına soz vermisti veda metninde. yapar, biliyorum. simdi ezan okundu sanki bu ezan ona sahitlik etmis gibi. gunun birinde bana yazdıgın o siirleri okuma fırsatım olur mu bilmiyorum ama o kadar cok isterim ki bunu

isyan etmiyorum asla ama bu denli imkansız olmamız nedendi? kusursuzluguna hayrandım onun. benim olsa cok muydu? her sey o kadar guzeldi ki. sonra birden isler rayından cıkmaya basladı. mutlu sonlu biten masalların hepsi bize yazılmıs gibiydi. sonra gerceklerle karıslasma vaktimizin geldigini gorduk. imkansızdik biz yemin ederim bahane degil imkansizdik. milyonda bir ihtimal olsa, sonunda ölum oldugunu bile bile cabalardım ama yoktu. artık bitmesi gerekiyordu. gitmeye kalkıstık ama yapamadık olmadı. suyumdu o benim. insan hic su icmeden yapabilir mi? yapamaz. ben de yapamadım. her hayalime, her anıma onu kattım. asla pisman degilim cunku zaten bana hep sonraki adımı gostererek ilerledi. son adımı da gitmek oldu. gitmemesi icin yalvarabilirdim yemin ederim yapardım ama yapmadım cunku ikimizden biri gitmeye mecburdu. her zaman bir giden olacaktı fakat ben yapamazdım bunu. ondan yapmasını istedim. beni bırakıp gitmesini istedim. cok agladım, cok agladı ama mecburduk. ilk kez birbirimizin goz yaslarını silemedik ve ilk kez gozumuzden mutluluk harici yaş akmasına sebep olduk

ne cok isterdim bunu