gewoon_anders
Vergeten
Ze blijven me zeggen dat ik je moet vergeten. Ik probeer het en het lukt in beetjes het heeft tijd en nieuwe interesses nodig. Iets wat me afleid en me niet aan je doet denken. Het is moeilijk. Ik deed me zelf alleen maar pijn om nog aan je te denken want ik betwijfel het dat je nog aan me denkt. Je bent gewoon door gegaan met leven. Er was niets gebeurt voor jouw alhoewel je toch anders over kwam. Je kwam verliefd over. Dat je elk moment van de dag aan me dacht. Het moet ook hard zijn geweest toen ik gewoon ben gestopt met praten tegen je. Gewoon niets. Bijna geen woord. Ik stuurde jouw niets omdat ik niet durfde en jij stuurde me niets omdat ik waarschijnlijk niets voor je betekende maar dat begrijp ik nu. Ik begrijp dat je me zo maar kan vergeten. Je hebt ingezien dat ik niet 'perfect' was zoals je zei. Ik heb zeer veel gebreken en geen talenten. Dat zal je nu wel door hebben. Maar toen die ene keer toen ik je zag fietsen en jij recht terug keek was er spanning. Geen kleine. Maar een serieus grote. Of zo voelde het toch van mijn kant. Ik kan natuurlijk wel hebben overdreven. Maar die blik. Die vergeet ik nooit meer. Je herkende me. En niet alleen dat. Je had een gevoel. Misschien niet het gene wat ik toen voelde. Maar dat hoeft niet. Een gevoel is beter dan geen. Het betekende veel voor me. Zo veel dat ik je eindelijk kan vergeten.