Hiçbir günüm seninle harcadıklarım kadar güzel değildi, hiçbir şakaya sana güldüğüm gibi gülmedim. Her bir hareketini, her bir tepkini en güzel ben ezberledim. Utanınca kaçacak delik arayışların, bir şeye sevindiğinde farkında olmadan verdiğin tepkilerin ve senin o sımsıcak kalbini kıran insanlar için döktüğün gözyaşlarını bir tek ben bildim. Şimdiyse oldukça uzaksın bana, oysaki önceden ne de yakın hissederdik. Sanki ruhum ruhuna dolanmış, ayrılmak istemiyor gibi. Ama şimdi her şey, son buldu değil mi? Sen bensiz de oldukça güzel yaşıyorsun, bensiz de oldukça mutlusun. Eh, seneler seni değiştirmez sanmıştım ama gel gör ki seneler- o iğrenç seneler seni değiştirmekle kalmamış, seni benden alıp götürmüş. Bu saatten sonra sana uzanamıyorum, bu saatten sonra sana dokunamıyorum ve bu saatten sonra artık seni kendimle tutamıyorum. Eminim ki bir sürü insanın o sefil hayatına girdin ve bir çiçek bahçesinde, kuş cıvıltılarını dinlerken, lezzetli bir çayı yudumlarken okunan o kitabın tüyleri diken diken eden muhteşem hissini verdin. Benim için birçok şekilde tanımlanabilirdin ama artık, seni seven bir tek ben değilim. Yeteri kadar sevilmişsin zaten, yıllar önce sevgime muhtaç olan o küçük kıza dair hiçbir şey kalmamış sende.. Olsun, mutluluğun, mutluluğumdur. Kırgınlığın, kırgınlığım ve akıttığın her gözyaşı benim de gözyaşımdır. Unutma ki hala, hala ilk günkü gibi.
