ghnvti
«خاموشم! اما، دارم به آواز غم خود می‌دهم گوش.»
ghnvti
ghnvti
«دلم نمی‌خواهد بیرون بروم؛
دلم نمی‌خواهد کتاب بخوانم.
در خانه بی‌قرارم حتی دلم
نمی‌خواهد با کسی حرف بزنم.
منتظرم، فقط منتظرم و دردناک‌تر
از همه این است که، نمی‌دانم
منتظر چه چیزی هستم؟»
ghnvti
« خواستم دست به مویش ببرم خواب شود
عطر گیسوش چنان بود که بی‌هوشم کرد. »
ghnvti
« یادم آمد کسی به
جز تو نبود که تو را
تنگ در بغل بکشد؛
یادم آمد که خواهرت
بودی و خودت با
خودت برادر بود. »
ghnvti
« وسط تيرگى‌ها هستم؛
امروز كه تاريکم بيا.
از آبى آسمان، از آبى دريا
براى من ترانه‌اى بخوان. »
ghnvti
«حالت چشم‌هایش به هنگام دیدن آدم‌ها نوع دیگری می‌شد. انگار بی‌آن‌که بگوید، به آن‌ها می‌فهماند که زخم اعتماد دیگری را تاب نمی‌آورد.»
ghnvti
« گاهی برگرد و بغلم کن
برگرد و تنگ بغلم کن
وقتی حافظهٔ تن بیدار می‌شود
هوسی قدیمی دوباره در خون می‌دود
وقتی لب‌ها و پوست یادشان می‌آید
و دست‌ها هوای لمس تو را دارند
گاهی برگرد و بغلم کن؛
وقتی لب‌ها و پوست یادشان می‌آید
مرا با خود ببر، در شب. »
ghnvti
« اندوه چشمانت را،
عشقى كه در خطوط پيشانى‌ات
دارد پرپر مى‌شود را مى‌بوسم؛
كاش چنان خورشيدى
كه درگير غروب شده
اين‌چنين پريشان نبودى. »
ghnvti
« این همه تند مرو، شعر مرا خسته مکن
من که در هر غزلم سوی تو راه آمده‌ام. »
ghnvti
« دستانت را به من بده
که قلبم آن‌جا بسته است.
دنیا در میان دستانت پنهان است،
حتی برای لحظه‌ای.
دستانت را به من بده
که جانم آن‌جا خفته است؛
که جانم آن‌جا برای ابد خفته است. »