﮼فاطمه

«من، دلتنگ توام.
          شعر می‌نویسم و واژه‌هایم را کنار می‌زنم!
          که تو را ببینم.»
          
          :)))

«خاموشم! اما، دارم به آواز غم خود می‌دهم گوش.»

«دلم نمی‌خواهد بیرون بروم؛
          دلم نمی‌خواهد کتاب بخوانم.
          در خانه بی‌قرارم حتی دلم
          نمی‌خواهد با کسی حرف بزنم.
          منتظرم، فقط منتظرم و دردناک‌تر
          از همه این است که، نمی‌دانم
          منتظر چه چیزی هستم؟»

« خواستم دست به مویش ببرم خواب شود
          عطر گیسوش چنان بود که بی‌هوشم کرد. »

« یادم آمد کسی به
          جز تو نبود که تو را
          تنگ در بغل بکشد؛
          یادم آمد که خواهرت
          بودی و خودت با
          خودت برادر بود. »

« وسط تيرگى‌ها هستم؛
          امروز كه تاريکم بيا.
          از آبى آسمان، از آبى دريا
          براى من ترانه‌اى بخوان. »

«حالت چشم‌هایش به هنگام دیدن آدم‌ها نوع دیگری می‌شد. انگار بی‌آن‌که بگوید، به آن‌ها می‌فهماند که زخم اعتماد دیگری را تاب نمی‌آورد.»

« گاهی برگرد و بغلم کن
          برگرد و تنگ بغلم کن
          وقتی حافظهٔ تن بیدار می‌شود
          هوسی قدیمی دوباره در خون می‌دود
          وقتی لب‌ها و پوست یادشان می‌آید
          و دست‌ها هوای لمس تو را دارند
          گاهی برگرد و بغلم کن؛
          وقتی لب‌ها و پوست یادشان می‌آید
          مرا با خود ببر، در شب. »

‏« اندوه چشمانت را،
          عشقى كه در خطوط پيشانى‌ات
          دارد پرپر مى‌شود را مى‌بوسم؛
          ‏كاش چنان خورشيدى
          كه درگير غروب شده
          ‏اين‌چنين پريشان نبودى. »

« این همه تند مرو، شعر مرا خسته مکن
          من که در هر غزلم سوی تو راه آمده‌ام. »