mine

felaketleri barındırdığım zihnimin, umut çiçeğisin. 

sen o sokağın kaldırımına çökmüş çığlıklarla ağlarken; pencereleri suratına çarpıp, teker teker kapıları itelediler üzerine. çığlıklarını bastırsın diye kahkahalarının dozunu arttırdılar. bak. yalnızsın. kendini bile unutsan o gün, o sokakta neler olduğunu unutma. asla.

hatırla kimse yokken ben vardım. sen bile senden caymıştın, bi tek ben yanındaydım. şimdi üstünde mağrur bir ceketle, sana boynunu bükmüş birinin karşısında, sanki düşmanınmış gibi dimdik duruyorsun. dön de arkana bak, bu hikayeyi kim yazdı. kim o ceketi omuzlarına bırakıp, seni bir utancın elinden aldı. yapma nolur, senin yıktıklarını ben topladım. bir bataklığın içinden, dibe batmak pahasına, seni ben çıkardım. sen adam oldun da güya, kimin gözüne senden aşağıdaymış gibi bakıyorsun.

bazı hasretlere şarkılar bile tercüman olamıyor, bazen bir sezen aksu şarkısında bile bulamıyorsunuz cümlelerinizi.

kokun deniz ama izin vermez ankara.

ve evren güzelliğini gülüşünden almadıysa kainatın sonsuz varlığına inanmıyorum demektir.teninin sıcaklığında kaybolmam için kaç rüya gerekir.parmak uçlarını özledim ve dudakların dudaklarımı görmeden kıvrılmıyor yukarı.içtiğim için başım dönmüyor ben sadece seni hayal ediyorum.

sabahına kendimi zor attığım gecelerde uçurum da bana baktı.cümlenin altı değil üstü çizildi diye koparılan sayfalarım.bana beni anlatsın.

varlığına çok alıştığım bir yara iyileşiyor diye tüm bu kızgınlığım.

sonsuz sevişler bırakıp sonlu ayrılıklar yazıyorum.bazen öyle güzel bakıyor ki.öpmeye kıyamıyorum.

sustu dudağımdaki sen çalan ıslık.