~Khione~

Yaramın nerede olduğunu bilmiyorum. Yalnız bir yerlerim acıyor.. 

Merhaba, uzuuuun bir aradan sonra yeniden sahalara dönmüş bulunmaktayım. Neden buralarda olmadığım konusuna gelirsek eğer; kendimce yeni başlangıçların hayatım için hep en iyisi olduğunu düşünüp bu şekilde hareket ettim bir dönem. İşte bu döneme geliyor hesabımı kapattığım anda. Çok pişman olsam da aldığım kararın arkasında durmak için hislerimi arka plana atıp açmadım uzun süre bu hesabı. Bundan iki ya da üç gün önce ise ani bir karala yeniden buraya döndüm. Sanırım ben yıllar içinde oluşturduğum safe placemden kolay kolay vazgeçebilecek birisi değilim. Yazdığım şeyleri burada paylaşmanın verdiği güven hissi ya da burada olmanın bana hissettirdiği tanışıklık hissini hiçbir hesap hissettiremedi şimdiye dek. Neyse uzun lafın kısası yeniden buradayım ama bu kez kendimi kısıtlayıp hayellerimi yarı yolda bırakacak şekilde güvensiz hareket etmek istemiyorum. Yayınlamak için yazdığım ama utanıp yayınlayamadığım hikayelerimi paylaşacağım artık burada. Açık konuşmak gerekirse hala çekincelerim, korkularım ve endişelerim yanı başımda oturup beni vazgeçirmek için çabalıyorlar ama bu kez onları dinleyip kendimi kısıtlamak istemiyorum. Beğenilsin ya da beğenilmesin, okunsun ya da okunmasın artık bunları düşünmek yerine sadece yazmak istiyorum. Belki çok okunmayacak kitaplarım ama ben ileride keşke yayılasaydım demeyeceğim en azından. ✨
          

Birinde hayalleriniz kaldıysa, ona veda edemezsiniz. ☄️

Uğraşma boşuna, seni ancak gördükleri ve duydukları kadar anlayacaklar. Kimse, bir sen daha olmayacak bu dünyada. Kimse tam anlamıyla sende seni bulmayacak. Gücün yetmeyecek herhangi bir dilde kendini anlatmaya, gördükleri ancak kendi anladıkları kadar olacak.✨ 

Zaman geçiyor, 
          
          Lâkin değişen hiçbir şey yok…✨ 

"En kötüsü ne iç sıkıntısı ne de umutsuzluk, ikisinin biraraya gelmesi, çarpışmaları. İkisi arasında ezilmek!"✨ 

Hiç ait olmadığım bir şehirde, hiç ait olmadığım bir okulda, hiç ait olmadığım bir ailede, hiç ait olmadığım insanların içindeymişim gibi hayat. Benim yerim bu dünya değil bence..

"Bir köşede unutulmuş, yüzüne bakılmayan, konulduğu her yerde iğreti duran eski bir eşya gibi çaresizce etrafı izliyorum. Biri gelip beni burdan almalı, ben bana verilmiş her şeyi ziyan etmemle meşhurum..." 

Biliyor musunuz, önceden çok konuşan biriydim. Her şeyi en ince detayına kadar anlatırdım, dertlerimi bile. Sonra... Sonra anlamadıklarını fark ettim. Kimse sizi anlamaya çalışmıyorsa bir şeyler anlatmanızın anlamı yoktur. Ondan sonra hiç anlatmadım, onlar da anlamadıklar zaten. Anlatamamak bir çeşit hastalık oldu bende.  Sanki sözcükleri kaybediyorum. Birer ikişer zamansızca hepsi beni terkeder oldu. Tek kelimelik cümleler ile sürdürmeye çalışıyorum şimdi hayatımı. Kimse neden bu hala geldiğimi sormadı. Sanırım anlatamamam onları da memnun etmişti, sessizliğimi sevmişlerdi. Bense nefret ediyorum bu yeni halimden. Sözcüklerimi geri istiyorum, içimde biriken ciltlere sığacak bu sözcükleri dışarı vurmak istiyorum. Sesimi istiyorum. Sessizlik beni delirtmeden önce sesimi geri istiyorum. 

İki insanı oynuyor gibiyim. Biri hayat dolu, ailesi, sevdikleri için gülümseyen. Her şeyi, herkesi düşündüğü için ruhunu örten yanım. Diğeri her şeyden, herkesten, kendinden gitmek istediği olan yanım. Son yaklaştığı zaman ikisi de kaybedecek, biliyorum.