I used to think that my life was drab, very ordinary...walang kalatoy-latoy.  Pero sa kabila ng lahat, gusto ko pa ding sumulat ng mga karanasan ko mula pagkabata.  So, as I write, na-realize kong makukay pala ang buhay ko...hehehe...kasing-kulay ng bahaghari!

Ngayon kasi I'm already on my senior years.  Malapit na ko sa finish line ng buhay.  Di ba nga sabi sa Psalm 90, ang buhay ng tao ay 70 years lang o kaya kung may bonus pa, pwede pang umabot ng mga 80 or even more.

So, realizing that I only have a few years left, I write glimpses on my life starting from the time I could remember as a very young child.  I write so that people would know how I lived, especially for my loved ones who would be left behind.

Dahil konti na lang ang mga taon ko dito sa mundo, I know that each day is a  gift from God kaya dapat samantalahin habang me araw pang dumarating  na kaloob ng PANGINOONG nagbigay ng buhay at Siya ding may karapatang bumawi...  Kung kailan...iyan ang hindi natin alam.