‏‏‏‏‏‏‏‏

Biliyorum; bu dünyada neye dokunsak biraz eksik kalıyor, neyi sevsek biraz geç kalınıyor.
          Yalnızlık dediğin, bazen bir lale kokusu gibi kalıyor teninde. Geçip gidiyor herkes, sen kendinle kaldığın o tenha sokakta düşmüş yaprakları sayıyorsun bir ömrün boşluklarını sayar gibi. ve içimde bir ses yankılanıyor: 
          
          “Kimse kimsenin evi değil…”

sahte kahkahaların arkasına gizledim hüznümü. güldükçe kanadım, kanadıkça güldüm. 

Sonunda buldum hesabını. 

Mikyy

Bir gün gelecek derin bir uykuya dalacağım,işte o zaman kırgınlıklarım sadece gözyaşlarım ile anılacak.

"sisliydi kirpiklerin ve gözlerin yağmurlu yorulmuşsun."

"ağlamak için gözden yaş mı akmalı? dudaklar gülerken insan ağlayamaz mı?"

"insanlar hayatında birçok şeyden vazgeçer ama vazgeçilen olmak her zaman daha zordur. Sen hep vazgeçilen oldun, koza."

yalnız olmak, yanlış yerde ve yanlış kalpte olmaktan iyidir.

George Orwell’ın 1984 romanında defalarca altını çizdiğim şu cümle; 
          
          “insan sevilmekten çok anlaşılmak istiyordu belki de.”