Gökhan Yıldırım

Görüldüğü gibi değil benim hayatım 
          Mutlu değilim 
          Gülüşlerim gözyaşlarımı saklar 
          Anlatamam kimseye derdimi
          Teselliler boş gelir 
          Beklide kimseyi sıkmak istemem 
          Hayallerim güzeldir onlara sadece bana acı verir 
          Elimde değil bu 
          Ne kadar uğraşsam da silemem beynimden 
          Her şeyde bir şeyler öğrenmeyi severim 
          Bir insanın ne kadar açı çekebileceğini de 
          Bu sayede öğrendim 
          Yalnız kaldım mı düşünürüm 
          Nasıl mutlu olabilirim 
          Bir sevgili derim bir sevgili 
          Alır gider bütün hüznümü 
          Sonra gülüp geçerim 
          Onun da sonu olmaması gerekir bilirim
          Ayrılık en büyük sıkıntı değimlidir
          Kaldırmaz bu bünye 
          Yinede ekerim bütün mutlulukları 
          İnsanların yüreğine 
          Bir ben kalsam bu dünyada mutlu olmayan 
          Bu da bana mutluluğu getirir diye düşünürüm 
          Kelime olarak yazması ne kadar kolay 
          Sadece sekiz harf mutluluk 
          Yoruldum artık 
          Mutsuzluk ağırlaştı üstümde 
          Bundan sonra beklerim 
          Nerede bitecek benim hayatım

          Hayatım başlıklar ile dolu bir defter
          Aşk ve sevginin asla işlenmediği karanlık kağıtlar
          Yalnızım . . .
          
          Güneşin ilk ışıklarında başlar benim yalnızlığım
          Çünkü karanlıktır ısındığım yer ve ben
          Yalnızım . . .
          
          Başlıklar hep hüzünlü ve asla sevgi yok
          Başlıklar çok karanlık ve bir ışık yok
          Umutlar adımı duyduğunda uzaklaşır
          Ve ben yine Yalnızım . . .

Hadi şimdi sende git… Sevgili
          Senden öncekilerin yaptığı gibi 
          Şimdi sende terk et yalnızlığıma
          Bana bırak Bu şehri kanlı katillerinle
          Bende kalmış yeminlerinle, git o meçhul sefere
          
          Hadi şimdi sende git… Sevgili
          İlk Giden Sen değilsin, bu ahmak yüreğimden
          Bu kahredişim ilk değil
          Git desem, gideceksin
          Kal desem, içimde öleceksin	

Hadi şimdi sende git… Sevgili
          Seninde girdiğin yollarda dönüş yok
          Deliler gibi bakma sen git dediğime
          Seninde gidişinin adı ayrılık
          Seninde gidişinin adı yalnızlıktı
          
          Hadi şimdi sende git… Sevgili
          Git ki gidişine kurban edeyim bu canı
          Git ki Kapımdan süpüreyim hem aşkı, hem sevdayı
          Dönüşünün olmayacağını bilen gözlerimi
          Kefilsiz teslim edeyim, o büyük ummana 

Suskunluğumu bir kenara bırakıyorum
          İhanetinin hesabını yapmadan
          Yaşadığım acılara inat neden hala yazıyorum seni…
          Gizlemiyorum artık devası olmayan kanayan yaralarımı
          Beni kopardığın hayatla tekrar barıştım
          Çok zaman aldı hayatı yeniden öğrenmem
          Mateme bulandırmıyorum düşlerimi
          Kopyası imkânsız aydınlık dolu yarınlarım olacak
          Yok, artık bir değerin karanlık gecelerimde
          Umuda sıktığım kurşunların yarası geçti ölmedim
          Hiçliğin ortasında artık yıkılmış bir ben yok
          Yokluğunun orucunu bozmuşken
          Belirsizlikler içinde olmayacak bir yanım
          Tedirgin tebessümlerim sonunda gülmenin anlamı öğrenmişken
          Sensizlik artık üşütmüyor beni
          Gece kondu kadar ufak sevdalarım oldu şimdi benim
          Neden hala seni yazıyorum…