'' Δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε κάτι άλλο να κάνει. Μόνο να περιμένει...ένα σημάδι, ένα ίχνος ελπίδας επέμενε να 'αναβοσβήνει' μέσα της και να την γεμίζει μια κάποια αισιοδοξία.
Κάποιο διάστημα μετέπειτα,
Αν υπήρχε έστω μια μικρή ελπίδα και πίστη ότι θα άλλαζαν τα πράγματα, τώρα χάθηκε...''
Η Μαντώ ζούσε μια αποκομμένη και απομονωμένη ζωή από τους άλλους, για την ίδια ήρεμη και ισορροπημένη. Μέχρι που ήρθε να διαταράξει τις ισορροπίες της, ο Στυλιανός...και τότε καμία ''ανεμοθύελλα'' δεν θα άλλαζε την κατεύθυνση της προς τις μοίρες τους.
{Απόσπασμα+ περίληψη νέας ιστορίας}