pera

kırık zeminde çıplak ayaklarla kendi şarkılarını yazmak,
          aklımın bedenime oynadığı en çarpıcı oyunu bu olabilir.
          

asabı bozuk cümleler çıkıyor şu aralar kalemimden.
          neyi, neden yazdığımı bilmiyorum. yazdıklarımı siliyorum ya da üstünü karalıyorum, parmaklarımda kemiği andıran bir tümsek sızlayıp duruyor. kalemimden hatıra. sayfalarını doldurduğum eski defterlerim beni yoruyor, sayfalarında taşıdıkları yükler yeniden omuzlarıma biniyor. ayaklarımda morluklar ve çizikler kendini belli ederken vücudum çöküyor, içim kanıyor. 
          dedim ya, asabı bozuk cümlelerim var. varlar işte, hep vardılar, hep olacaklar.

kırık aynanın geçmişi siyah kaplamasında görüldüğünde,
          keyfi eylemlerden kaçak zihinler karanlığa bulaştığında,
          dudak payı benekten korkan vücut buruştuğunda,
          dilimdeki düğüm çözülecek.
          -
          
          sesimi duyamayanlar için daha çok susacağım, böylece       sessizliğimin sesinde hepiniz sağır olacaksınız. ben sizden değilim, bunu bilmeniz gerekir.**

Sandaldan çalınan yama, 
          dalgaların sessizliğini örten bir kadifeden ibaret

madem kırıldı kalem,
          vazgeçtim her şeyden 

her zaman sen yazacaksın diye bir şey yok değil mi

istədim günəş olum ki, hər səhər görüm səni çıxanda.
          istədim,külək olum ki , rəqs edim saçlarınla.