‏‏‏‏‏‏‏‏

aynı gökyüzü altındayız ama aynı karenin içine bile sığamıyoruz artık. bir fotoğrafın kenarında kalan boşlukta senin hayalin, benim ise gerçeğim duruyor. bizim yan yana duramama halimiz, evrenin en sessiz ve en ağır yıkımıymış. ​

içimde bitmeyen boşluk hissiyle nereye varılır bilmiyorum. bi' hiçliğin ortasındayım adeta.

Piraye, avuçlarında tuttuğu o isli karanlığa bakarken, göğsündeki daralmanın artık sokağa sığmadığını fark etti. şehir her sabah aynı ilgisizlikle uyanıyor, o ise her gece aynı boşluğa devriliyordu. sorun neydi tam olarak? bir yere sığamamak mı, yoksa dünyanın kahrına aldırmayıp hâlâ uzak bir ihtimalden medet ummak mı? belki de Piraye'nin asıl hikayesi, imkânsız olduğunu bildiği o ihtimale bir ev inşa etmeye çalışmasıydı.

kalbimin figüranına eşlik ediyor gülüşün. heybemde biriktirdiğim özlem, sessizce beliriyor.

beynim bana saldırıyor sanki, içimde biriken şeyleri dışarı akıtmak için hücum ediyor. artık sığmıyor, taşmak istiyor. zihnimin kapıları bu baskı altında eziliyor. ne varsa dışarı dökülmek, serbest kalmak için var gücüyle saldırıyor.

kalbim onun mahzeninde hapsolmuş albayım. 

sürekli gürültü, sürekli bağrış çağrış… huzur yok bu seslerde, dayanışma hiç yok. yoruldum. duymak istemiyorum artık. gitmek istiyorum; kapılarımı kapatıp sessizliğe çıkmak.

ah be hiç haberin yok. 

aynı dünya, aynı simya, aynı zamansızlık.

her şey zaten başlı başına bir maraton, bir de seni nasıl unutayım?