Çok yoruldum.
Herkese koşup, her şeye yetip kendime yetememekten. Kendim olamamaktan.
Herkes bir şeyler istiyor.
Anne baba iş, kardeşler beklenti, sevgili her dediğine evet denilmesi, arkadaşlar eğlence, müdürler patronlar mükemmeliyet, dersler hırs.
Ben bir taneyim. Kimse bunu göremiyor. Kimse bunun farkında değil. Ben aynı an da üç beş yerde olamam. Aynı an da her yere kolum kanadım yetişemez.
Yetiştirmemi ve hatta daha fazlasını yapmamı bekliyorlar. Kendim olamıyorum. Kendime vakit ayıramıyorum. Sanki yirmi yaşıma değil, yüz ellinci yaşıma gireceğim bir kaç ay sonra.
Ben çocukluk bile yaşayamadım ki benden yetişkin olmamı istiyorlar.