Depremin üzerinden tam 2 yıl gecmesine rağmen ben hala ağır hasarli binalarin altından gecmek zorunda kalıyorum. Tabiki de bu hemen yapılacak bir iş değil, kolay değil bir sehri yıkmak ama daha hızlı olunabilirdi. Üstelik hala artci depremler oluyor. Hala ve hala sallaniyoruz şehrin en işlek bölgesinde hala yikilmamis binalar-ki bunlar tahmin ederseniz ağır hasarli- var. Bizim hala güvenliğimiz yok. Belkide depremden ölmedik ama depremin bıraktığı hasarlar bizi öldürür. Dün gibi aklımda o gün hemde saati saatine. Bir şeyler yiyebilmek için iki bisküviye 200 tl verdiğimizi, çorba sırasına girdiğimizi, arttiriyorum çadırda kaldığımızı bilirim ben. Tüm şehri gezip güvenli alan bulmak için nasıl cirpindigimizi bilirim. Evden cikarken ağzına kadar dolu bıraktığımız balık akvaryumumuzun döndüğümüzde icinde su kalmamış olduğunu bilirim 2. Depremde binadan kafamıza taş düştüğünü bilirim. Sadece coraplarimla karin icinde kaldığımı bilirim. Kendimizi nasıl dışarı attigimizi üstümüze hiçbir şey almadığımızı soğuktan titredigimizi bilirim. Şimdi bunlari bize kim unutturabilir? yaşadıklarımızı bizden başka kim bilebilir? yitirdiğimiz canları, gece huzurla uyuyup sabah uyanamayanlari kim unutturabilir? KIMSE! Ama öyle panoları unutmadık yazısıyla süslemeler ile olmaz bu iş yürekten hissetmekle olur... (6 Şubata 14 dk var ama uykum geldi.)