Klein mollig meisje. Zo werd ik ooit geboren, ergens op een herfstige dag in december. Boedhaatje, zo werd ik door de dokter genoemd die mij in mijn ziekenhuisbedje legde nadat ik met een keizersnede ter wereld was gebracht.
54 jaar later, ouder en hopelijk wijzer. Minder mollig weliswaar, maar met nog steeds die grappige Chinese oogjes waar tijdens de maak zeker ook een vleugje Holland aan toe is gevoegd.
Schrijven doe ik al mijn hele leven. Zolang ik me kan heugen zijn pen en papier mijn allerbeste vrienden. Als enig kind heb ik menig uurtje doorgebracht op mijn kamer, schrijvend in mijn dagboek. En dat doe ik nog steeds. Iedere dag schrijf ik, vanuit mijn hart. Intuitief, mijn vingers volgend. Iedere maand ontmoet ik mijn schrijfvriendinnen om samen te schrijven. Schrijven vanuit het hart. Het schrijven heeft me door mijn leven geleid. Door diepe dalen, maar even zoveel, zo niet meer hoge pieken. Schrijven is als een droom die nooit hoeft te eindigen . . .