hasmetin

          
          Vermişim, 
          ''Ne cömert'' desinler diye;
          
          Üç beş çürük çarık, güyâ hediye.
          
          Arkasından, dilenmişim medhiye;
          Bu alkış delisi.. Nefsimmiş meğer...
          
          Komşuda 
          katık yok, 
          ben tok yatmışım,
          ''Tembel'' demiş, gıyâbında çatmışım,
          
          Şevkât dersi vermiş, nutuk atmışım;
          Bu sahtekâr maske.. Nefsimmiş meğer...
          
          Kur'ân ehli görmüş, küçümsemişim,
          
          Üstelik 
          cür'etle ''Yobaz'' demişim.
          
          Nice kul hakkını, böyle yemişim;
          Oysa gerçek yobaz.. 
          Nefsimmiş meğer...
          
          Necip Fazıl Kısakürek

Necip Fazıl Kısakürek'ten güzel bir şiir:
          
          Yıllardır kendimi, güyâ tanırdım;
          
          Sanık ben, 
          yargıç ben, 
          hep aklanırdım.
          
          Şeytanı, 
          en büyük 
          düşman sanırdım;
          
          Ondan da beteri.. Nefsimmiş meğer...
          
          Gönlümü, 
          hevâya kaptıran oymuş,
          
          Şuûru 
          şehvete saptıran oymuş,
          
          Tutkuları, 
          putlar yaptıran oymuş,
          
          *En sinsi düşmanım..* Nefsimmiş meğer...
          
          Övgü dolu 
          sözlerine kanmışım;
          
          ''Kalbin temiz'' demiş, 
          gerçek sanmışım.
          
          Hakk'ı ancak, 
          zor günümde anmışım,
          
          İçimdeki nankör.. Nefsimmiş meğer...
          
          Öyle 
          sevdirmiş ki,dünyayı bana;
          
          Saraylar kurmuşum, üç günlük cana.
          
          Hevâ heves 
          denen, 
          çöplükten yana
          
          Beni sürükleyen.. Nefsimmiş meğer...
          
          Meyhâne meyhâne, hayâl kurmuşum,
          
          Çamurlu yollarda, yalpa vurmuşum,
          
          Adresi hep, münâfıktan sormuşum;
          
          Koynumdaki yılan.. Nefsimmiş meğer...
          
          Dalmışım.. 
          Her akşam cümbüşle meşke,
          Kalmamış 
          dilimde, 
          riyâdan başka.
          
          Bir kadehlik, 
          ömrü olan bir aşka;
          Beni kul eyleyen.. Nefsimmiş meğer...
          
          Tutkuya döndükçe, giyim markası,
          
          Yerde paspas olmuş, hayâ hırkası.
          
          Kuşatmış kaleyi, şeytan fırkası;
          
          İçindeki casus.. Nefsimmiş meğer...
          
          Ne kadar soyarsa, insan bedeni;
          
          O kadar 
          olurmuş, 
          güyâ medenî.
          
          Bu afyonu,
           bir çağdaşlık nedeni,
          
          Diyerek yutturan.. Nefsimmiş meğer...
          
          İkbâl 
          korkusuyla, kıstırmış beni,
          
          Kur'ân 
          kapısına, 
          küstürmüş beni,
          
          Zulüm 
          karşısında, susturmuş beni;
          Nefsimin zâlimi.. Nefsimmiş meğer...
          
          Namaza, 
          ''Bayramlık'' 
          fetvâsı veren,
          
          Kullukta,
           ''Mevlid''i yeterli gören,
          Farz dururken, nâfileyi gösteren;
          
          Dalâlet rehberi.. Nefsimmiş meğer...
          
          Ağzım bağlı, 
          güya oruç tutmuşum,
          
          Haramları, gözlerimle yutmuşum.
          
          Seher vakti, yorgan döşek yatmışım;
          Secdeye musallat.. Nefsimmiş meğer...
          
          Bağ bahçede, hasat vakti gelince;
          
          Hesaplar yapmışım, inceden ince,
          
          Lâkin, Allah için zekât denince;
          Elimi bağlayan.. Nefsimmiş meğer...
          
          
          
          Necip Fazıl Kısakürek

İnsanları birbirine bağlayan ülkü tümden yitti, kayıplara karıştı. Herkes, yarın sabah çekip gidecekleri bir handaymış gibi yaşıyor. Herkes kendini düşünüyor.

Hz. Peygamber (s.a.v.) buyurdu ki: “Kadın, akıllı kişilere ve gönül eh­line fazlasıyla galip olur. Cahil kişiler de kadına galip gelirler. Çünkü onlar, pek sert, pek kaba kişilerdir.” • Cahil ve kaba erkeklerde, incelik, lûtuf, sevgi azdır. Çünkü onların ya­ratılışlarında hayvanlık sıfatı üstündür. Sevgi, incelik, acımak insanlık huyudur, insanlık vasfıdır. Öfke ve şeh­vet ise hayvanlık huyudur, hayvanlık sıfatıdır.