Başladığım noktadayım. Tam aynı yerde. 
Basit düşüncelerimi karmaşık cümlelerle öylesine yazabilmek, fazlaca basit olurdu. Oysaki karmaşık düşüncelerimi basitçe anlatmak. Çok isterdim. Zaman, rüya, kelimeler, duygular, anlar, neden, sonuçsuzluk hepsi elimde. Kafamdan çıkardım hepsini, avucumda tutuyorum. Bakıyorum hepsine tek tek. Sanki baktıkça görüyorum. Gözlerimi bir an olsun başka yere çevirecek olsam uçup gidecekler gibi geliyor. Onları tamamen yitireceğim belki. Elimi hiç kıpırdatmadan, gözlerimi hiç ayırmadan tamam diyorum, artık vakit geldi. Zamanı, rüyayı, kelimeleri, duyguları, anları, nedenleri, sonuçsuzlukları tanımalıyım artık…