Aslında sahip olduğumuz bir çok özellik varken insan kendini tanımlamakta sıkıntı çeker. Bu yüzden kendimizi tanımlamaktan çok hayal ettiğimiz şeye dönüşmeyi tercih ederiz. Daha basit, daha kusursuz ve daha zevklidir olmak istediğin kişiyi tanımlamak. Zaten bizi yazmaya iten de bu değil midir? Kurduğumuz  hayalleri kağıda döktüğümüzde canlanan karakterler bizi mutlu eder. Çünkü o hep dönüşmek istediğimiz kusursuzlukta ki kişi gerçekten var olmuştur. 
    Ben belkide başkalarının dediklerini önemsemeyen, başına buyruk bir kız çocuğu ve belkide uzun saçlarıyla gözleri kamaştıran, yalnız bir genç kızım, hatta eşinin elini bir an bile bırakmayan, saçları ağarmış, yetmiş yaşında yaşlı bir kadın bile olabilirim. Çünkü hayallerim aslında istediğim arkadaş, istediğim gelecek, istediğim umut, istediğim çaresizlik, istediğim macera, istediğim hayat ve istediğim bendir.
    Yazmak zordur ama hayal etmek değildir... Yazmaya çalışmak ve beğenilmek istemekse cesarettir. Ve ben cesaretimi yazıyorum buraya