Gözlerimin altında uykusuzluktan sık sık beliren morluklar...Sanki hayat suratıma en sağlamından bir yumruk geçirmiş gibi. Uzaklaşsam da kaçamayacağım bir yalnızlık... Uzaklardan hayallerim fısıldıyor. Evet yaklaşıyorum. Fısıltılar azalıyor. Bağırmaya başlıyor. Bana eşlik eden insanlar uzaklaşıyor. Evet hayallerim sadece yankılanıyor. Yüzüme fazlasıyla çarpan bir soğuk gibi. Bir köşede kahkaham hiç olmadığı kadar yankıları susturuyor. Lindsey kemanıyla eşlik ediyor. Umutsuzluklar uzaklaşıyor. Kafamın üzerindeki yapraklar kuruyup tekrar yeşeriyor. Hayır ben kuru yapraklarımı özledim. Bastıkça kırdığım kuru yapraklarım,sonbaharım. Çatırdayan sesler uzaklaşıyor. Yalan cıvıltıların sesleri geliyor. Denizin soğuk dalgaları çarpıyor. Hepsi deli gibi yanıma yaklaşıyor. Hayır ayaklarımın ilerlediğini hissediyorum. Nereye gidiyorum ben? Karşıma o kahverengilikler çıkıyor. Ben deliyim. Delirmek üzereyim. Karanlık şeffaf görünüyor. Kahverengilikler hayatımda görebileceğim en güzel mavi oluyor. Tekrar sonbaharıma dönüyorum. Yaprakların kırılması beni rahatlatıyor. Ama yalnızlık bir organ gibi bedenimi bırakmadı.
Neredesin hayat?
Neredesin mutluluk?
Bana müziğinle ses ver!
Çizgilerinle bana resmet!

Eğer mutluluğu bulursan kapımı çalmasını söyle. Buna fazlasıyla ihtiyacım var.

Tumblr //  https://www.tumblr.com/blog/cileklisarap

Değersiz hissetmekle değersiz olmak arasında ince bir çizgi var ve ben o çizgiden kilometrelerce uzakta bir fincan kahveyi yudumlayan insanım.

Yıldızlar Yanıyor // yakında...