Asır

Bu benim hatam, ne yapsam olduramadım

seni bin bir çiçek kokusunun mabedinden tanırım

BENİM EVİM MANZARAYA AÇILMAZDI

Gündüzüm gecemden utanır

Gururum engel oldu, seviyorum diyemedim

Elinde sana son verdiğim güller var, solmuş bizim gibi tüm güzel hatıralar.

Hep de yorgun argın olmasa az da bana zaman ayırsa

Rüyalarda buluşuruz, bu şarkıyla kavuşuruz 

Artık şekersiz içmeye başladım kahveyi

"Sezen Aksu daha "Hani" deyip şarkıya girmeden bile, şarkının melodisi duvara baktırıyor insanı. Kalbindeki tüm acı bir anda gözlerine, bakışlarına doluveriyor. Bu kadar acıyı özel  olarak istemez işte kimse ama bazısı bunları yaşamak zorunda kalıyor. Kimi bir aynaya bakarak kendinden nefret ediyor, kimi eskittiği duvarlara bakarak hiç ettiği senelere buruk bir şekilde gülümsüyor. Acıyı yansıtma şekli değişkenlik gösteriyor da çekilen acı sabit kalıyor işte. Kimisi bir "Hani" sözcüğüne, kimisi de sadece "A" harfine gözlerini dolduruyor. His aynı his. Üzüntü aynı üzüntü. Acı aynı acı. Ama insan aynı insan değil. Birini kahreden acı birini kamçılıyor, birinin bitişinden diğerinin başlangıcı doğuyor. Ve en acısı, bir insan bir kere bitip dibi görürse hep o dipte kalmaya mahkum oluyor. "