රීඩ් පාර කියන්නෙම මහ රූස්ස ගස්වලින් විතරක් හෙන උනු පාරක් නෙවෙයි දෙනෝ දාහකගේ මතක දැනගන නොසෙල්වීම හැමදාමත් උන්නු තැනක්. එක්තරා අවුරුද්දක ඔය රීඩ් පාරෙදි මට අළුත් මතකයක් එකතු උනා. ඒ මතකය අවුරුදු ගානකට පස්සෙත් පපුව පුරවල දාන ආදරේක ආරම්භයක් වෙයි කියලා මම එදා හිතුවෙ නෑ.
ආදරේ කවදා කොහිදි කා වෙනුවෙන් ඇතිවෙයිද කියලා කියන්න බැහැ. එදා දැනුනු ඒ ආදරේ හුලගක් වගේ , හුලග වගේ ඇවිදින් ඒ ඇස් මතක් කරවලා හුලග වගෙ ඈතට යනවා. පපුවට අත තදකරගන බර හුස්මක් හෙලලා ඒ වෙලාවට මම හූල්ලනවා.
ඒ හූල්ලන්නේ ඒ ආදරේ අයිති කරගන්න නෙවෙයි. මට මම කෙරෙහිම දැනුනු පිලිකුලෙන්. ඒ මොකද අහන්න එපා, ඒ හේතුව අකුරු කරන්න තරමට මම ශක්තිමත් මනුස්සයෙක් නෙවෙයි.
ඒත් ආදරේ තනියම උඩුගං බලා යනවා මම උගත්තේ එදා දැනුනු ප්රේමයෙන්. ඒ ප්රේමය මගේ ජීවිතේ එක් පරිචයක් ලස්සනටම පාට කරා. මේ ලෝකේ අයිතියක් නැතිවම අතින්වත් නොඅල්ලා මුළු හිතින්ම මනුස්සයෙක්ට බැදෙන්න පුළුවන් කියලා මම ඉගනගත්තා. ඒත් එක්කම මිනිස්සු දෙනෙක්කට එකම වෙලාවෙදි ආදරේ ඇතිවෙන්න පුළුවන්ද කියලත් මට හිතන්න උනා.
අවසානයක් නැති මිරිගුවක් පස්සෙ ඔහේ දුවද්දි , කකුල ලිස්සලා වැටුනු වාර අනන්තයි අප්රමාණයි ඒත් කීරි ගැස්සෙන සද්දෙට ලබ්-ඩබ් ගාන හදවත ඒ හැමවෙලාවෙම තනි රැක්කා.
මම ඔහේ දිව්වා, පපුවට අත තියාගන හදවත තද කරගන මම ඔහේ දිව්වා. හති කියලා දැනුනත් රිදෙන හිත සනස ගන්න මම ඔහේ දිව්වා. දැන්මට මහන්සියි.
ජිනා,
හමුවීම් හතරක්.
මට මේක ලියන්න හිතෙනවා. නම් ගම් චරිත සියල්ලම මනඃකල්පිත හිතේ ඇදුනු ලස්සනම ප්ලොට් එකක්. හැබැයි මගේ exm මග එනවා. ඒත් කවදාවත් නැතිව දැනෙන මේ වේදනාව මේ කතාව අස්සට ඔබ්බවන්න මගේ හිත මට බලකරනවා.
අනේමන්ද මොකද කරන්නේ ?