𓆝 𓆟 𓆞

Anlatamadığımızda içimizde büyüyen dertlerimiz mi yoksa kırgınlıklarımız mı

Ben büyüdüm zannederken, hayat küçülmüş fark etmeden

"Gelgelelim çekip gitmek de güç, çünkü o zaman her şeyin bittiğini anlıyor insan, temelli bittiğini."

Çok sevdiğin ama geri döndüremeyeceğin kişiler, her hatırladığında seni tekrar tekrar terk eder.

“Onca kalabalığa rağmen bu nasıl bir yalnızlık.”

"Şimdi yalnızca, silikleşmiş bir anından ibaretsin, dememiş miydin bana? Öyleyim. Silik bir aynıyım, biriciğim. Silik bir aynıyım artık göğsünde. Solmuş bir çiçek, ona daha iyi bakması için başkasına vereceğin, solmuş bir çiçeğim aşkım"

lt

"Asıl acı, kalbi baştan aşağı sancılara boğan, insana sırrını kimselere anlatmadan ölmeyi arzulatan bir şeydi. Kolları, başı hep dermansız bırakan, yastıkta öbür yana dönme isteğini bile söndüren bir şey."

Ve Dante, Francesca'nın sözlerinin ardından şu sözleri söyler:
          "Ruhlardan biri bunları anlatırken, öteki öyle ağlıyordu ki, duyduğum acımanın etkisiyle ölüyormuş gibi kendimden geçtim ve cansız bir ceset gibi yere yığıldım."