Δε με ενδιαφέρουν οι καθωσπρεπισμοί. Το αγαπημένο μου είδος ποίησης είναι αυτή που τα λέει όλα έξω από τα δόντια: βίαιη και αυθόρμητη και ραγισμένη. Όπως οι στιγμές που ο ένας μας αρπάζει τον άλλον και τον κολλάει στον τοίχο, σαν πιστοί σε ένα πάθος, έναν πόνο και μια ηδονή. Όσα μοιραζόμαστε σέρνονται ενάντια σε κάθε καταπίεση, και ξεπερνούν τους ευσεβείς πόθους. Και εσύ ήσουν πάντα των άκρων: τα θέλεις όλα ωμά ή κατεστραμμένα. Και εγώ: εγώ θέλω να πνιγώ στις πιο ακραίες μας πλευρές. Γιατί η λογική δε μας ταιριάζει, ψυχασθενική μου αγάπη.