.

. 

güzelliğin yer altı denizlerine benzer.

Çift yaratılır insan. 

Sonra ne oluyor biliyor musun? 
          Geçiyor. 
          Bir zamanlar uğruna dünyayı karşına alabileceğin insan yabancılaşıyor sana. 
          Adım adım uzaklaşıyorsunuz birbirinizden. 
          Bi' an geliyor içinde bir yerlerde birşeyler kırılıyor hakkın olmadığını bile bile. 
          Bi' an geliyor dayanamıyorsun herşeye. 
          Düğüm düğüm olan o ip sanki hiç bağlanmamışcasına kopup gidiyor. 

her geçen gün beni sana ulaştırsa da, kalbim son hız atmaya devam ediyor, yadırgamıyorum artık, ruhum, sana ait olmak için var gücüyle çalışıyor o da benim gibi. söylesene, en büyük hayalim olmanın yanı sıra, nasıl tek korkum ola biliyorsun? sana seni anlatırken nasıl oluyorda hiç bir zaman sahib olmadığım huzurla doluyorum? binlerce göz bakar da yüzüme, gözlerim yine o gözleri arar'

Düştüm yoluna, bul beni şimdi orda. 

Kaybolan bir ruh gibi, 

"Gökteki yıldız gibi sen nasıl imkansız."

Diyorlar sen güçlüsün hep atlatırsın. 

Acı çekiyorum. Farklı bir acı bu. Hiçbir nedeni yok gibi dururken, o kadar çok nedeni bir arada tutan bir acı ki. Anlatamıyorum. Anlatsam ağlarım, ağlarsam gülerler. Kırıldığım her saniye büyüyor, içimdeki o boşluk. Siz hiç elinizde olmadan, üzülmeye mahkum ettiniz mi kendinizi? Gökyüzüne bakarken, takıldığınız taşı önemsediniz mi? Uzun uzun konuşmak isterken, içinizde olanları sessizce haykırmak gerçekten aklınızdan, sesinizin çıkmadığı oldu mu hiç? Benim oldu. Bildiklerim, işittiklerim o kadar yük oldu ki omuzlarıma. Taşıyamıyorum sanki artık onları.