Şu anda sizler için pek bir önemi yok biliyorum ama bir gün sizler için de önemi olsun isterim.
Kimliksiz’i yazmama ilham veren şiir buydu.
Çocukluğumdan beri bu platformdayım ama hiç hayatın rüzgarına kapılmış,hiç istemediği bir insana dönüşen bir kadın okumadım.
Aynı zamanda onun içindeki çocuğu görüp o çocuğa evrilen bir adam da okumadım.
Siz okuyun istedim.Bu yazı şimdilik burada dursun,bir gün sizin de kalbinizi ufaktan sızlatsın isterim.
“bir akşam üstü pencerenden bakıyordun
ağır ağır,yollara inen karanlığa.
bana benzeyen biri geçti evinin önünden.
kalbin başladı hızlı çarpmaya
o geçen ben değildim.
bir gece,yatağında uyuyordun
uyanıverdin birden,sessiz dünyaya.
bir rüyanın parçasıydı gözlerini açan,
ve karanlıklar içindeydi odan.
seni gören ben değildim.
ben çok uzaktaydım o zaman,
gözlerin kavuştu ağlamaya,sebepsiz ağlamaya,
artık beni düşünmeye başladığından
bıraktın kendini aşk içinde yaşamaya
bunu bilen ben değildim.
bir kitap okuyordun dalgın
içinde insanlar seviyor ya da ölüyorlardı.
genç bir kadını öldürdüler romanda
korktun,bütün yininle ağlamaya başladın,
o ölen ben değildim.”
