"𝐒𝐞𝐧 𝐤𝐢𝐦𝐬𝐢𝐧?"
"𝐔𝐳𝐮𝐧 𝐳𝐚𝐦𝐚𝐧𝐝ı𝐫 𝐤𝐢𝐦𝐬𝐞..."

Bu hayatta üç farklı insan vardır: konuşanlar, dinleyenler, ve anlayanlar.
İnsanlar dertlerini paylaşarak çoğalırlar, bu birlikten kuvvet toplarlar.
Peki ya dertlerini kelimelere dökemeyenler, kulakları olsa bile duymamazlıktan gelen bir toplumda yaşayanlar ve kendilerini anlayacak
birini bulamayanlar hangi gruba aitler? 

Cevabı basit. Hiçbirine. 

Ben de bu üç gruba ait olmayanlardanım. Ne çok konuşanda vefa gördüm, ne de çok az konuşanda. Ne çok dinleyenim oldu, ne de hiç dinlemeyenim. Ve ne beni anlayan oldu, ne de anlamayan. Ben de bu yüzden kendimi hepsinden farklı olan bir gruba dahil ettim. Yazanlara. Elimdeki kalem ağzım oldu, benim söyleyemediklerimi satırlara döktü, dile getiremediklerimi kağıda kazıdı. Sayfalara işleyen mürekkep sesim oldu, boğazıma oturmuş, hareket edemeyen kelimeleri içimden aldı ve dışarıya taşıdı, kalbim'de sıkışıp birikmiş olanlara ise ruh üfledi, can kattı. 

Kalemimin hayat verdiği, mürekkebimin can bulduğu kağıt benim kuvvetim oldu, dertlerimi ve üzüntülerimi paylaştığım bir arkadaş, hayallerimi ve mutluluğumu koruyacak bir dost oldu. Ben Yazar oldum, insanlarda bulamadığım hayatı kağıtta, kalemde, mürekkep'te buldum...

━━━━━━━━━━━━━━━━ 

Ben, ruhu yorgun olan ve sığınacak bir liman arayan, kalbi kırılan ve 
parçaları birleştirmeye uğraşan, ümitsizce aşık olan, gülümsemeleri buruk ama sıcacık elleri olan, ve hayata tutunmaya çalışanlar için yazıyorum. 

"𝐁𝐢𝐫𝐢 𝐨𝐥𝐦𝐚𝐤 𝐥𝐚𝐳ı𝐦 𝐛𝐞𝐧𝐜𝐞, 𝐞𝐧 𝐚𝐳ı𝐧𝐝𝐚𝐧 '𝐛𝐢𝐫𝐢'𝐬𝐢 𝐢ç𝐢𝐧..."

Yazdıklarımı beğenmeniz dileğiyle...