؜

en başa döndük

ne güzek şeyler yazmışım öyle silemedim

bir kez daha diye mi diretmeliydim şefkat görmek için. yoksa zaten duyguların adı olmaz mıydı sizin sokağınızda. anlamak için dinlemeye gerek yok, ben susmaların dilini bir gecede öğrenmiş ve hatta öğretmiştim. hatırla. ben bir zamanlar seni anlamak için oradaydım. bir gün yanıbaşında, güzel anlarda saklıydım. bir akşam omzuna yaslanmış, kulağına şarkılar fısıldardım. bir gece başını dizlerime dayamıştın, ben o zamanlar iyi ki vardım. sözlerin sandığımız kadar değeri yok. dillere düşmüş hikâyelerin, siyah beyaz fotoğrafların, özenle yazılmış mektupların, hatta şiirlerin bile. artık hiçbirinin önemi yok. çünkü ben artık senin sustuklarını duymak için burada değil, sonu kötü yazılmış o hikâyeyi anlatmak için senin olmadığın herhangi bir yerdeyim. 

şimdi vakit biraz geç, fakat anlıyorum artık biliyor musun. öyle değilmiş. hayat bu kadar kolay bir savaş, biz her daim güçlü kalan savaşçılar değilmişiz. kazanmak zormuş, galibiyet devamlılığı yoksa bir hiçmiş. inişlerin yalnızca bir çıkışı değil, daha da dipleri varmış. fütursuzca kalkıp gidilen masaların, acımasızca çarpılan kapıların, düşünmeden edilen lafların ya da yarım bırakılan konuşmaların hayaliyle yaşamak bir ömre bedelmiş. yola bir hevesle çıkmak, sonunun çıkmaz olduğunu da değiştirmiyormuş üstelik. kavgam bitti artık, sevdamın üstünü çizdim. alışmak kemik kıran bir eylemmiş, onu tattım. insanlar değişiyor, kırılan aynaların yerine yenisi alınıyor, ağlamamak için dinlenmiyor bazı şarkılar ve geçmez dediğin o zamanlar kar taneleri gibi uçuşuyor dört bir yanımızda, hızla. 

sıradanlaşmış kalıplarınızın eseri olmadığım için üzgünüm. üzerime kapattığınız her kapının arasında kalıp, kanamadan dimdik durduğum için. artık merhametinizi dinlemeye gücüm yok yara bereyle büyüdüm. okşamadığınız her saçımı avuçlarıma emanet ediyorum. size rağmen hâla sizi sevdiğim için, çok üzgünüm..

Hikayenin sonunda herkes gidiyor.