Nie potrafię mawiać o sobie, wolę wypowiadać się na tematy, które mnie ciekawią, sprawiają, że chcę przeczytać, nie ważne jak długą, książkę, aby się czegoś więcej dowiedzieć.
Ja sama dla siebie nie jestem ciekawym tematem.
Jestem jak każdy inny, nie różnie się praktycznie niczym, tak przynajmniej mi się wydaje.
Jestem jak każde dziecko; płacze, bo zabrano mi zabawkę, nie dano bawić się dłużej, wieczorynka się skończyła.
Krzyczę, bo pragnę uwagi; wygłupiam się, jak każde dziecko.
Mam nowe zainteresowania, jak każdy nastolatek. Przechodzę bunt, bo nie wierzę, że rodzice zabraniają mi czegoś dla mojego własnego dobra.
Piję, palę, jak każdy po skończeniu osiemnastu lat.
Wolność - korzystam z niej jak mogę.
Idę do pracy, by przeżyć, jak każdy w wieku około dwudziestu pięciu lat.
Zataczam koło; praca - dom.
Zakładam rodzinę, jak każdy dorosły.
Rozdzielam majątek, kupuję z moją miłością dom, mamy dzieci.
Starzeję się, jak każdy.
Mam zmarszczki, słabsze kości, wolniejsze ruchy; nie daję sobie rady samemu.
Tak jak wszyscy.
Prawda, że się od was nie różnię?