heybenmari

buraya ilk başladığımda ortaokullu küçük bir kızdım. ben 3 gün önce en büyük hayalim olan psikoloji bölümünü kazandım.
          	söyleyeceklerim bu kadar.
          	ağlayacağım yoksa.

heybenmari

2022 yılının beni bu kadar acımasızca büyümesi çok adaletsiz. ölümle zorla tanıştırması mesela. en yakın arkadaşımın annesini kaybetmesi. 4 ay geçti, ne ben ne başkası toparlayamadık hala onu. bana ihtiyacı olduğunu ilk kez böyle açık söylemesi mesela, acıtıyor kalbimi çok. nasıl anlatabilirim bilmiyorum. sonrasında 2023 işte. daha ikinci ayından yıkmadı mı sanki hepimizi deprem? çok sevdiğim o yayıncıyı, ki yayıncıdan çok daha fazlasıydı benim için, bilal abi’yi kaybettim. 1 ay geçti üstünden ama kimsenin yarası kabuk bağlamıyor, yaralar utanıyor iyileşmeye! çok yoruldum artık, bunu hissetmekten bile utanıyorum. başım eğiliyor yere, yüzüm güne dönemiyor, gözlerim yukarı bakamıyor mesela! büyüdüğümü hissetmek acı veriyor bana, halbuki böyle olmaması lazımdı hiç. 17 hep olmak istediğim yaştı, çok özenirdim. şimdi her gece arkadaşım iyi mi değil mi ona yazmak, sonrasında hiç susmayan gündemleri okumak, gazeteleri takip etmek, haberlerden başımı kaldıramamak.. her şey külfet geliyor, bundan da çok utanıyorum. başımı koyduğum yastıktan, üstüme örttüğüm yorgandan, gördüğüm mutlu rüyalardan bile, inanır mısınız? keşke sargı bezi olsam da sarılsam şehirlerin etrafına, geçse bütün acılarımız hemen.. 
          
          yakınlarını kaybeden herkese sabırlar diliyorum.