renk renk yapraklardan kurulu bir dünya vardı burda; mevsim yazdı. yapraklarım çürüdü, dünyamsa dönmeyi beceremedi. ölümünü gözleyeni öyle çoktu ki, belki de hiç nefes almadı bilmiyorum. ben o dünyanın kalbinin gümbürtüsünü duyardım, sevdiğim insanlarla çevriliydi. gerçekti... şimdilerde var olduğundan bile emin değilim. gerçekliği sevdiklerim tarafından inkar ve harap edildiğinden. benimse izin verdiğimden, bilmeden yardım ettiğimden. kimsenin dünyanı durdurmasına izin verme, olur mu? bil, ne yaptığını bil ki içindeki kuşlarla ayrı düşme. benim kuşlarım benden giderken bir parçamı da beraberinde götürdüler. bunları bu   ıssız sayfanın kapısına yazıyorum çünkü burası uçup gitmiş mutluluğumun anısını barındırıyor. sonrası silmek istediğim, anı diyemeyeceğim kadar acısı bende taze şeylerle dolu. zamanın geçmesi bazı izleri anılaştırmaya yetmiyor. ve bu insanın canını çokça yakabiliyor. kimisinin herhangi bir değer biçmediği geçmiş senin şimdin oluyor. yaşadığın şeyi duyuramadığın zamanlar oldu mu? bu öyle bir şey. canımda yer eden sonra beni canımın bir parçasından eden o insanlar yok. ne istediğimde ne istemediğimde varlıklarını hissetmedim..yok oldular. zamanın silemediği izler çoğul eklerinde saklıdır. bir kötülük yıkmaz belki ama acımasızlığın sayısı arttıkça belin bükülebilir. sevdiğin beş insan aynı yere aynı darbeyi vurursa seni düşürebilir. kalbimin üzerinde bir ağırlık, öyle bir düştüm ki. şu an buraya yazmak istiyorum, yazmak ve çivilemek. yolunu kaybetmiş şimdiki benle eski ben, karşı karşıya getirdim onları. birlikte iyi olmanın bir yolunu bulurlar belki. burda kendime sığınma şansım var gibi hissediyorum. 

tabii.. mevsim burda hep o yaz. o güzel heyecanı unutamam. o yaz günü kampüste deli gibi yaprak toplayıp o defteri nasıl dolduracağını düşündükçe yine deli gibi sırıtan kıza sırtımı dönemem. çözümü bulmuştu,tüm kalbini o kutuya bırakacaktı. yazacaktı o deftere, çizecekti. anlatacaktı. çok aptaldı sanırım. burda yaşamasını istiyorum. 

haziran 2019