kafamın içi karanlık bir tiyatro sahnesinden ibaret. kuklalar var ve ipleri kalbime zincirlenmiş insanlar, söküp kurtulamıyorum. ipler karışıyor kördüğüm oluyorum. anlatamadıkça susuyorum ve kaçamadıkça parçalanıyorum. kırıldığım yerden yeşermektir belki en çok istediğim ama buraların toprağı gitmez bana, gitmedi de biliyorum. yaşamak istediğim her gün tahtaya bir çizik daha atıyorum ama kalbimin içinin mezarlık olduğunu unutuyorum. en kötüsü yaşamaya çalışırken yaşayamamakmış, bilirim, biliyorum da ama kürek çekesim gelmiyor artık inan bana yoruluyorum. sonra durup düşünüyorum, düşündükçe boğuluyorum. tahtaya çizik atmayı bırakıyorum. artık yeşermek istemiyorum, perdelerimi çekiyorum ve son oyun için meraklı gözlerle tiyatro sahnesini izliyorum.  son perde için kalıyorum. bekliyorum, vazgeçiyorum, boğuluyorum ve artık nefes alamıyorum. bitsin gideyim istiyorum. ve bir de, seni çok seviyorum. senden nefret ediyorum.