Hangimizde vardı yürek hangimizdik gönüllü 
Neden böyle sualler uykularımı sömürdü 
3 yaşında tanıdığım yegane dostum ölümdü 
Kafanı takma yazdıklarıma insanoğlu ölümlü 
Zifiri karanlıkta haykırır bu korku derinden 
Kıyamet alametiyle yer oynardı yerinden 
Günahlardan arındığım günah kokan nehirler 
Bu şehrin dumanlı havası bi tek beni mi zehirler 
Bugün hayatın öğrettiği ne varsa unuttum 
3 5 kuruş para yeterdi olmam için umutlu 
Cebim boştu ilkokul dayaklarıyla çocukluk 
Selam etti bundan ötürü yüz hatlarım donuktur 
Aynalarda söylemişti rütbesiz bi beşerdim 
Parmak uçlarımla koca bi kainatı deşerdim 
Mutluluklar hüzünler hepsi gelip geçerdi 
Ben sonbaharın ortasında gözyaşıyla yeşerdim 

***Bi rüzgar oldu mutluluk geldi bi daha esmedi 
Bu çocukluğuma yaptığım kaçıncı bestedir 
Tokatlarla gömdüm ömrü sokaklarda gördüm ömrü 
Gördüklerimi yazarken de şahit oldu ses telim 
Fatih oldu kaybeden ve tarih olup dirildim 
Bu sahilin kumundaki anılarım da silindi 
Sorma artık beni bırak bu candan ümit kesildi***

▪Yabancının mumu karanlığın esiri▪

Şehre karanlık çöker ve herkes evine dönerdi 
Bense hep yaşattığım şu kuşkularıma söverdim 
Hiç kimsenin hayatında değildim ki önemli 
Yabancının mumu yatsı olmadan da sönerdi 
Mum sönünce ölene dek dostum oldu karanlık 
Bilinç altım kabullendi duyduklarım yalandı 
Ben bi başıma kalandım şu hain kısır döngüde 
Ve her nedense tebessümleri mutluluk sanardım 
Çok küfürbaz olduğum için yalnız geçti hayatım 
Yine de mırıldandım s..eyim böyle hayatı 
Beni bu denli değiştiren o ölüm kokulu bayandı 
O başka şehre taşındığında yine bu kaleme dayandım 
Zor da olsa dayandım ve ölümlerden uyandım 
Mahalleyi inletsem de bi tek annem duyardı 
Dizim kanardı annem derdi yapma oğlum uyardım 
Kalbim kanıyo şimdi annem beni cennetten duyar mı