İçine kadar işleyen soğukluk, okuduğun cümlelerin kaderi.

 Okuyarak geçtiğin her kelime elden düşerken kıymeti bilinmemiş bir anın parçası.pişmanlık kuyusuna atılmış şans parası...

 Gerçekten bir alıntı hisler, toz zerresine kapılıp sayfalar arasına karışmış acılar.  Bir taklit bu acı ...yoksa bir çocuk nasıl bilir acıyı ,nasıl öğrenir ağlatmayı


Hayat bize hep olmadık yerden vurmuştu.Mutlu olduğumuzu sanarken aslında en büyük acıları yaşamadan önce bir şekerdi bu ,ağzımıza sıkıştırılan.Baş etmemiz gereken onca şey sadece biraz ağzımızı tatlandıran şekerle katlaniyorduk . 

Seviniyorduk hemde ne sevinme . Ağzımızda sanki en şahane tatlı. Ama bu gulumsemelerin kırkı çıkmadan yenisi geliyordu, gözyaşının . Sevincimizin bu kadar  az süreceğini bilmiyorduk . 

Bu mutluluğu yok edeceklerinden kuşku duymadık hiç . Acıların bu kadar kindar ve pusuda olduğunu anlayamamışız ki öylece geciriyorduk zamanı . Fütursuzca yaşıyorduk son zamanlarımızı . Doya doya ,içimize sindire sindire .Belkide biraz hızla harciyorduk.

Sakince giden yaşam artık sıkıcı geldiğinden öylece buyur etmiştik acıları kalbimize.Bir misafir ağırlar gibi.Bir eski dostla karşılaşmışız gibi.