ོ

Senin için savaştığım cephede senin kurşununla vuruldum.

Bir insan yüzme biliyor diye okyanusun ortasında bırakılmaz.

Yıkılmak sadece binalara mahsus bir şey değil ki Züleyha. Bir insanın, bir cümle ile yıkıldığını gördüm ben defalarca.

Yorulduk üstadım. Çalışıp koşturarak değil; öylece oturarak yorulduk. Bir tutam şefkat aramaktan, zerrece vefa yoksulluğundan, insanları seyretmekten ve insanlığı gözlemekten yorulduk. Çok severek haddimizi aşıyoruz üstadım. Ya yanlış zamanın insanlarıyız, ya da insanlık için yanlış bir zamandayız. 

Elini tuttuğumda iklimler değişirdi, çıplaklık mühim değil, seslerimiz sevişirdi. Öyle basit sözler yazamıyorum sevgilim, o toprak gibi gözlerinde coğrafyam gelişirdi. Ne yani sevilmez mi kaldırımın taşları. Kızma bana, sevemiyorum mentollü aşkları.

Çiçek bahçelerim vardı benim, içinde en güçlü rüzgara dayanan çiçeklerim. Bir an sonra boğazıma sardılar çiçeklerimi. Beni kendi çiçeklerimle boğdular, biliyor musun?

Acı çekmek ne demekmiş asıl şimdi anlıyordum. Acı çekmek bayılana kadar dayak yemek değildi. Ayaktaki cam kesiğine eczanede dikiş attırmak değildi. Asıl acı, kalbi baştan aşağı sancılara boğan, insana sırrını kimselere anlatmadan ölmeyi arzulatan bir şeydi. Kolları, başı hep dermansız bırakan, yastıkta öbür yana dönme isteğini bile söndüren bir şey.

“Ben böyleyim işte, ben garip bir kadınım. Benimle yakın olmak isterseniz birçok şeylere tahammüle mecbur kalırsınız.”

Bu yüzden ruhu sakat bırakan anlar değil de, o sakat ruhla yola devam etmemin sancısı çökerdi hep zamana. Belki de bu yüzden hayatın acımasız izlerinin kazındığı gözlerime rağmen insanları kendimden uzak tuttuğum buzdan duvarlarım vardı.

Ne saygısız bir kadınım boyumdan büyük işe kalkıştım, diyorum. Fakat ellerim ağrıyor Mehpâre, ellerim çürüyor gözlerinin önünde. Dünya telaşına daha fazla dayanacak yürek yok bende. Hastalıklı ruhum durmadan yok olmanın sabırsızlığı içerisinde. Çürük bir bedenin içerisine gizli kirli bir zihin, yaşlı bir rûh. Ben tümden bu kadarım.