-

bir gün bu kapıdan sen gireceksin
            biliyorum
            er geç bu bekleyişin bir sonu gelecek
            yıllarca sonra
            öldüğüm gün bile gelsen
            bütün bu bekleyişimi ve öldüğümü unutup
            çocuklar gibi sevineceğim
            kalkıp sarılacağım ellerine
            uzun uzun ağlayacağım.

sen gelinceye kadar
            pencerem kapalı duracak
            rüzgar gelmesin diye
            artık perdeleri açmayacağım
            gün ışığı girmesin diye
            sonra kahrolacağım
            bu karanlıkta, bu derin yalnızlıkta
            ve günlerce gecelerce haykıracağım
            neredesin diye, neredesin?

bir çocuk doğmayı bekler
            bir ağır hasta ölmeyi
            bitkiler yağmur ve güneşi bekler
            yalnız bir kadın sevilmeyi
            ve düşün ki bir adam
            içinde bütün bekleyenlerin korkusu ve ümidi
            seni bekler
            asılmayı bekleyen bir idam mahkumu gibi.

hiçbir şey hissedemiyorum, hissetmek ne büyük bir lütufmuş meğersem.

göz yaşlarıma, hissettiğim eski hüzne yabancıyım artık

çok yorgunum

anne, içim kanıyor.

ben senden, senin bana oynadığın oyunlardan ve içimdeki sevgi bekleyen o küçük kız çocuğundan çok yoruldum.

sana olan şefkatimden, kendime olan gaddarlığımdan çok yoruldum

- bazen tanıdığımızı sandığımız insanlar sokaktan geçen herhangi birinden çok daha yabancı olabilirmiş, sen bana bunu öğrettin.*

ben ikimize 
            hiç inanmadım
            sen gitmeyi tercih ettikten sonra.

ben sana 
            hiç aşık olmadım 
            sen başka birine dönüştükten sonra.

velhasıl kelâm, yetemedim ben sana.

belki de ihtiyacım vardır.

bi' omuza ihtiyacım yok ama bir duvara yaslanmak bazen çok ağır geliyor. 

baba, biz senle bazı şeylere çok geç kaldık.

şimdiyse içimde buruk bir hisle öylece kendimden nefret ediyorum.

bende ona çok geç oldu ama fark ettin baba dedim, teşekkür ettim ve kalktım yanından odama geldim.

boğazıma acının ateşi yapıştı.

boğuluyorum sessizliğimde.